Kleszcze – wektory chorób zakaźnych i inwazyjnych u zwierząt towarzyszących
Inwazje pierwotniacze
Hepatozoonoza
Jest pierwotniaczą chorobą psów i kotów, której czynnikiem etiologicznym dla psów są pierwotniaki H. canis oraz H. americanum (55, 56). Koty mogą ulegać zarażeniu H. felis lub H. canis (52).
Psy i inne kręgowce są żywicielami pośrednimi dla pierwotniaków, które do tego, by zakończyć cykl rozwojowy, wymagają odpowiedniego wektora. W przypadku H. americanum jest to kleszcz Amblyomma maculatum, podczas gdy żywicielem ostatecznym H. canis jest Rhipicephalus sanguineus (56, 57).
Nimfy kleszczy podczas pasożytowania na powłokach ciała zwierząt pobierają wraz z krwią leukocyty zawierające gamonty, które w jelitach kleszczy zostają uwalniane z komórek. W następstwie łączenia się gamontów formuje się zygota. Efektem sporogonii jest powstawanie w jamie ciała kleszcza oocyst. Każda oocysta zawiera setki małych, owalnych sporocyst, a te od 10 do 26 sporozoitów. Oocysty dojrzewają w miarę, jak kleszcze przechodzą kolejne stadia rozwojowe. Efekt tego jest taki, że zarówno nimfy, larwy, jak i postaci dorosłe pajęczaków mogą przenosić chorobę (58).
W przeciwieństwie do innych chorób transmisyjnych hepatozoonoza jest przenoszona nie na zasadzie ukąszenia przez kleszcza, a wskutek zjedzenia przez psy zarażonych pajęczaków podczas pielęgnacji sierści.
Z innych dróg transmisji hepatozoonozy wymienić należy inwazje śródmaciczne przekazywane z zarażonych matek na potomstwo. Ta droga szerzenia się choroby została z całą pewnością potwierdzona dla H. canis i z dużym [...]
którzy są subskrybentami naszego portalu.
i ciesz się dostępem do bazy merytorycznej wiedzy!
Zapisz się do bezpłatnego newslettera!
Bądź na bieżąco z nowościami z branży weterynaryjnej.
