Niedoczynność tarczycy u kota. Przypadek kliniczny

Leczenie

Wdrożono leczenie lewotyroksyną w dawce 10 μg/kg mc. per os raz dziennie. Podano dożylnie płyn wieloelektrolitowy (PWE). Po miesiącu zalecono wizytę kontrolną. Wygląd sierści kota uległ poprawie, jednak nadal nadmiernie gubił włos. Właścicielka zauważyła u zwierzęcia większy apetyt oraz chęć do ruchu i zabawy. Waga kota nieznacznie wzrosła. Pobrano krew do badania hematologicznego, biochemicznego oraz hormonalnego. Wyniki badania przedstawione zostały w tab. 2 (s. 57).

Niedoczynność tarczycy u kotów występuje rzadko. Można ją podzielić na pierwotną i wtórną. Pierwotną natomiast na wrodzoną oraz nabytą, która najczęściej ma podłoże jatrogenne lub może rozwinąć się na skutek limfocytarnego zapalenia tarczycy. Wrodzona niedoczynność tarczycy związana jest z upośledzeniem syntezy hormonów tarczycy i może doprowadzać do pojawienia się tzw. wola tarczycowego. U kotów ras abisyńskiej i europejskiej stwierdzono pewne predyspozycje rasowe do występowania wrodzonej niedoczynności tarczycy dziedziczone najprawdopodobniej jako cecha autosomalna recesywna (1, 2).

Jak już wspomniano, nabyta niedoczynność tarczycy ma podłoże jatrogenne. U kotów najczęściej jest konsekwencją operacji obustronnej tyroidektomii, leczenia radioaktywną postacią jodu (izotopem ¹³¹I) lub przedawkowania leków podawanych przy nadczynności tarczycy. Na ogół choroba ma charakter przejściowy i ustępuje w ciągu od kilku dni do kilkunastu miesięcy, w zależności [...]

Ten materiał dostępny jest tylko dla użytkowników
którzy są subskrybentami naszego portalu.

Wybierz pakiet subskrypcji dla siebie
i ciesz się dostępem do bazy merytorycznej wiedzy!

Wybierz subskrypcję

Masz aktywną subskrypcję?

Zaloguj się

Nie masz jeszcze konta w serwisie? Dołącz do nas