Kardionefrologia – nowy punkt widzenia w medycynie weterynaryjnej

Kardionefrologia (nazywana również zespołem sercowo-nerkowym – z ang. cardiorenal syndrome – CRS) jest to stosunkowo nowy termin w medycynie weterynaryjnej. Został wprowadzony do medycyny weterynaryjnej kilka lat temu przez ekspertów z Europy i USA pod przewodnictwem prof. Pouchelona, badacza z Alfort we Francji.

W tych dwóch nowych pojęciach zespół sercowo-nerkowy i nerkowo-sercowy powiązano ze sobą patofizjologię chorób serca i nerek oraz wskazano, że u wielu pacjentów dochodzi do uszkodzenia nerek w przebiegu chorób serca (kardionefrologia) i że możliwy jest też przeciwny kierunek zjawiska: zwierzę może rozwinąć niewydolność serca wskutek pogłębiającej się niewydolności nerek (nefrokardiologia). Idąc tym tokiem myślenia, uporządkowano te patologiczne powiązania – ryc. 1.

Przyczyną CRS typ 1 i 2 są: zwyrodnienie śluzowate zastawki dwudzielnej (ang. myxomatous mitral valve disease – MMVD) – występująca u psów ras małych i miniaturowych, kardiomiopatia rostrzeniowa (ang. dilated cardiomyopathy – DCM) − występująca głównie u psów ras dużych i olbrzymich oraz kardiomiopatia przerostowa (ang. hypertrophic cardiomyopathy – HCM) − występująca głównie u kotów. Ponieważ MMVD jest główną przyczyną nabytej (niewrodzonej) niewydolności serca u psów oraz dlatego, że czas przeżycia jest dłuższy niż w przebiegu DCM i HCM, to właśnie MMVD w praktyce lekarsko-weterynaryjnej jest najczęściej spotykaną przyczyną odpowiedzialną za pojawienie się CRS.

Zgodnie z najnowszymi wytycznymi rozpoznawanie MMVD można oprzeć na następującej klasyfikacji (algorytm 2).

Algorytm 2. Klasyfikacja przewlekłej niewydolności serca psów spowodowanej chorobą zwyrodnieniową zastawek serca według ACVIM (2)

A

Psy o wysokim ryzyku rozwoju choroby serca MMVD:psy ras małych i miniaturowych, np. Cavalier King Charles spaniel, jamniki, pudle. Na tym etapie brak jest rozpoznawalnych zaburzeń strukturalnych serca.

B1

Psy bezobjawoweW badaniu klinicznym stwierdza się szmer skurczowy mi...