Kardiomiopatia rozstrzeniowa a diety bezzbożowe i tauryna

Kardiomiopatia rozstrzeniowa związana z niedoborem tauryny

Za najbardziej narażone na niedobór tauryny w diecie uznaje się psy rasy golden retriever.

Przeprowadzono wieloośrodkowe badanie na 24 zwierzętach tej rasy ze zdiagnozowaną kardiomiopatią rozstrzeniową oraz z niedoborem tauryny żywionych dietą bezzbożową, o dużej zawartości roślin strączkowych lub kombinacji obydwu. Po zmianie diety oraz wprowadzeniu suplementacji tauryny uzyskano istotną statystycznie poprawę w parametrach echokardiograficznych u 23 zwierząt. U 9 z 11 zwierząt, które wykazywały objawy przewlekłej niewydolności serca, objawy kliniczne związane z zastojem ustąpiły – u pięciu zwierząt możliwa była całkowita rezygnacja z leczenia diuretycznego, a u pozostałych czterech zredukowano dawkę leków moczopędnych o ponad 50%.

Autorzy badania konkludują, że niedobór tauryny oraz DCM u tej rasy psów jest prawdopodobnie wieloczynnikowy, składając się z kombinacji czynników dietetycznych, metabolicznych i genetycznych (6).

Pomiar stężenia tauryny we krwi

Mimo że niedobór tauryny zdaje się występować znacznie częściej u niektórych ras psów, takich jak golden retrievery, zaleca się badanie jej poziomu u każdego psa z kardiomiopatią rozstrzeniową, również u dobermanów czy bokserów. W warunkach idealnych stężenie tauryny zaleca się badać zarówno w surowicy krwi, jak i we krwi pełnej. Możliwe jest, że niedobór zostanie potwierdzony jedynie w jednej z próbek. Do tej pory nie jest jasne, które z nich bardziej wiarygodnie odzwierciedla stężenia tego aminokwasu w miokardium (6).

Uważa się jednak, że krew pełna jako materiał lepiej odzwierciedla długookresową zawartość tego aminokwasu we krwi. Niestety, badanie stężenia tauryny we krwi wykonują jedynie dwa laboratoria weterynaryjne:

Amino Acid Laboratory w Davis, USA (https://www.vetmed.ucdavis.edu/labs/amino-acid-laboratory) oraz laboratorium na Uniwersytecie Wisconsin-Madison w Madison, USA (https://www.wvdl.wisc.edu).