Zastosowanie MRI w diagnostyce chorób serca u psów. Cz. II
Co oceniamy w MRI w ARVD?
W medycynie człowieka obrazowanie serca metodą rezonansu magnetycznego stało się już „złotym standardem” w rozpoznaniu i monitorowani pacjentów z ARVC (10) i skutecznie zastępuje biopsję endomiokardialną. Badanie to pozwala zarówno na rozpoznanie zaburzeń morfologicznych, jak i czynnościowych serca w tej chorobie. Sekwencje echa spinowego pozwalają na identyfikację charakterystycznych zmian w sygnale mięśnia sercowego: obecności hiperintensywnego sygnału tłuszczu, który w przebiegu choroby zastępuje prawidłowe miocyty, uogólnionego i ogniskowego zmniejszenia grubości ściany, a także obecności rozstrzeni. Techniki supresji tłuszczu, w których sygnał generowany przez tłuszcz ulega zniesieniu, pozwalają dodatkowo potwierdzić infiltrację mięśnia sercowego. Nową propozycją w diagnostyce ARVC jest MRI z tak zwanym opóźnionym wzmocnieniem po podaniu środka kontrastowego, które jest dokładniejsze w ocenie włóknienia mięśnia sercowego (10).
Obecnie w literaturze weterynaryjnej brak jest publikacji, które dokumentowałyby możliwość rozpoznania ARVC u psów in vivo, jednak w badaniach MRI przeprowadzonych pośmiertnie na sercach bokserów, które padły w wyniku ARVC, wykazano obecność nieprawidłowego, T1-hierintensywnego sygnału w części przednio-bocznej i okolicach stożka tętniczego komory prawej (11, 12). Pozwala to przypuszczać, że, podobnie jak ma to miejsce u ludzi, MRI pozwoli na wykazanie zmian morfologicznych w mięśniu sercowym u psów dotkniętych tą chorobą.
Tab. 2. Wybrane propozycje modyfikacji kryteriów ARVC na podstawie Diagnosis of arrhythmogenic right ventricular cardiomyopathy/displasia opublikowanych w 2010 roku, mogące być pomocne w diagnostyce ARVC u psów
RV – prawa komora, LV – lewa komora, VT – częstoskurcz komorowy, LBBB – blok lewej odnogi pęczka Hisa, VPC – przedwczesne pobudzenia komorowe, ARVC – arytmogenna kardiomiopatia prawej komory, RVOT – droga odpływu prawej komory, MRI – obrazowanie rezonansem magnetycznym
...
