Praktyczne aspekty sztucznej stymulacji serca
Implantacja sztucznego stymulatora serca jest jedyną skuteczną metodą terapii objawowych i zagrażających życiu bradyarytmii u psów i kotów. Sztuczna stymulacja serca u ludzi stosowana jest już od 1952 roku, a w znanej dziś formie stymulatorów wszczepialnych od 1958 r. (1). Pierwsze skuteczne zastosowanie wszczepialnego stymulatora serca u psa zostało opisane w 1968 r. (2).
Z dostępnych metod u psów najczęściej wykorzystywana jest przezżylna implantacja elektrody do prawej komory serca z podskórnym umieszczeniem stymulatora na szyi pacjenta. Jest to stosunkowo prosty technicznie zabieg, jednak wymagający od operatora wiedzy z zakresu anatomii, radiologii, elektrofizjologii oraz umiejętności chirurgicznych, a także wprawnej opieki anestezjologicznej oraz odpowiedniego instrumentarium (3, 4).
Z patofizjologicznego punktu widzenia bradykardia niesie ze sobą dwa podstawowe skutki – zwiększoną objętość wyrzutową oraz jednoczesne obniżenie rzutu serca, nazywane również objętością minutową. Pacjent zwykle pozostaje bezobjawowy tak długo, jak zwiększona objętość wyrzutowa jest w stanie skompensować niską częstość akcji serca.
Główne objawy, które wykazują pacjenci ze wskazaniem do wszczepienia stymulatora serca, są zależne przede wszystkim od ciężkości arytmii i obejmują: przejściowe utraty przytomności, letarg, nietolerancję wysiłkową czy objawy zastoinowej niewydolności serca.
O ile postawienie diagnozy w przypadku ciągłych bradyarytmii jest stosunkowo łatwe, o tyle dużo trudniejsze jest zdiagnozowanie arytmii napadowych. Główne narzędzia diagnostyczne stanowią tu spoczynkowe badanie elektrokardiograficzne, 24-godzinne badanie EKG metodą Holtera czy diagnostyka z wykorzystaniem wszczepialnego rejestratora pętlowego. Istotna jest również echokardiograficzna ocena hemodynamicznej [...]
którzy są subskrybentami naszego portalu.
i ciesz się dostępem do bazy merytorycznej wiedzy!
Zapisz się do bezpłatnego newslettera!
Bądź na bieżąco z nowościami z branży weterynaryjnej.
