Kamica moczowa u kotów – kontrolowanie ryzyka

Ogromna większość kamieni moczowych u kotów jest zbudowana albo z fosforanu amonowo-magnezowego (tzw. struwitów), albo ze szczawianu wapnia. Wspólnie odpowiadają one za około 90% wszystkich kamieni moczowych i występują w mniej więcej równych proporcjach, chociaż względny stosunek tych dwóch rodzajów kamieni wykazuje pewną zmienność z czasem, jak również pewną zmienność geograficzną. W odróżnieniu od kamieni moczowych, kryształy tworzące ważną część czopów to prawie zawsze kryształy struwitowe.

Zasadniczym warunkiem tworzenia się kryształów i kamieni jest wytwarzanie moczu, który jest przesycony względem krystaloidów. Jednakże tworzenie i wzrost kryształów jest zjawiskiem złożonym, na który mają wpływ czynniki takie jak:

częstość i skuteczność opróżniania pęcherza;obecność określonych mukoprotein, kruszywa komórkowego lub obcego materiału – takiego jak bakterie – mogącego pobudzać krystalizację i tworzenie się jądra krystalizacji;obecność w moczu rozmaitych promotorów i inhibitorów krystalizacji (takich jak nefrokalcyna, pirofosforany i cytrynian) i równowaga pomiędzy nimi. Poszczególne promotory i inhibitory nie mają jednakowego działania wobec wszystkich krystaloidów. Na przykład magnez jest składnikiem struwitu, zatem jego nadmiar sprzyja tworzeniu się kryształów struwitowych, z drugiej strony pomaga on hamować tworzenie kryształów szczawianowych;pH moczu – efekt wywierany przez określone pH jest różny w stosunku do różnych rodzajów kryształów.

Podczas gdy przesycenie moczu ma kluczowe znaczenie dla krystalizacji, tworzenia się jądra krystalizacji i wzrostu kamienia, inne czynniki są również istotne. Pomaga to w wyjaśnieniu, dlaczego niektóre osobniki wydają się predysponowane do kamicy moczowej i dlaczego istnieją predylekcje związane z rasą i płcią. Tym niemniej, chociaż powstawanie kamieni jest procesem złożonym, zmiana (i redukcja) stopnia nasycenia moczu krystaloidami pozostaje główną metodą kontrolowania formowania się i wzrostu kryształów.

...