Jaskra u kotów − od rozpoznania do leczenia. Cz. I

Jaskra to grupa chorób oczu, w których na skutek podwyższonego ciśnienia wewnątrzgałkowego dochodzi do zaburzenia widzenia. W przypadku gdy podwyższonemu ciśnieniu nie towarzyszy zaburzenie widzenia, mówimy o nadciśnieniu ocznym. Jaskra powstaje w wyniku zaburzeń odpływu cieczy wodnistej, przy zachowanym procesie stałego jej wydzielania. Wzrost objętości cieczy wodnistej doprowadza do wzrostu ciśnienia wewnątrzgałkowego. Zwiększone ciśnienie jest jednym z czynników prowadzących do uszkadzania komórek zwojowych siatkówki i nerwu wzrokowego (1). Klinicyści zgodnie twierdzą, że jaskra z reguły ciężko poddaje się leczeniu, a rokowanie co do widzenia jest złe. Należy więc jak najszybciej zmniejszyć ciśnienie wewnątrzgałkowe oraz uśmierzyć ból oka. Nadal jednak nie wiadomo, w którym momencie jest jeszcze możliwe zapobiegnięcie degeneracji zwoju nerwowego. Oznacza to, że nawet najlepiej dobrane leczenie, wdrożone we wczesnym etapie choroby, tylko spowolni jej rozwój, a tym samym degenerację komórek zwojowych. Należy więc liczyć się z tym, że nasz pacjent wcześniej czy później straci zdolność widzenia (1, 6).

Jaskra jest rzadziej diagnozowana u kotów aniżeli u psów, choć prawdopodobnie wiele przypadków jaskry u kotów nie jest rozpoznawanych. Zgodnie z danymi zebranymi przez Uniwersytet w Wisconsin 1 na 367 przebadanych kotów miał objawy jaskry. 0,9% starszych kotów miało nieprawidłowo wysokie ciśnienie wewnątrzgałkowe (5). U kotów ze względu na często brak widocznych objawów jaskra jest najczęściej diagnozowana w późnym stadium i stanowi nierzadko wskazanie do enukleacji. Krążenie cieczy wodnistej w gałce ocznej oparte jest na zasadzie grawitacji i konwekcji. Ruchy głowy oraz różnice temperatur między rogówką a wnętrzem gałki ocznej mają wpływ na jej krążenie...