Parwowirusy u psów i kotów

Bokaparwowirus u psów

Do rodzaju Bocaparvovirus zaliczamy klinicznie istotne parwowirusy, między innymi tzw. maleńki wirus psi (MCV – ang. minute virus of canines, wcześniej CPV-1 – łac. canine parvovirus 1). W piśmiennictwie pojawia się on w kontekście chorób układu oddechowego u młodych psów, poronień i – rzadziej – biegunki. U zwierząt dorosłych zakażenia mają zwykle przebieg podkliniczny (9, 13).

Innym patogenem jest Canine bocavirus 2, który jest izolowany u psów z chorobami układu oddechowego, ale zdarza się i u zdrowych psów. Opisano też szczep, który powodował zmiany podobne do CPV-2 w miocie młodych psów (3).

Canine bocavirus 3 stwierdzono w wątrobie psa, który był również zakażony nowym cirkowirusem (14).

Parwowiroza kotów

Protoparwowirus u kotów

Wirus panleukopenii kotów (FPV) jest blisko spokrewniony z CPV-2. Mówi się o ewolucji CPV-2 z FPV z adaptacją do nowych gospodarzy (15).

Podobnie jak w przypadku CPV-2, pierwsza replikacja wirusa ma miejsce jamie ustnej i gardle w ciągu 18-24 godzin od zakażenia drogą doustną lub donosową. Namnażanie się wirusa we krwi i rozsiew po organizmie rozpoczynają się po upływie 2-7 dni. FPV zakaża również komórki o wysokim współczynniku podziału, wiąże się zatem z podobnymi objawami i zmianami jak w przypadku CPV-2 (24). Co więcej, zakażenia płodu lub zwierzęcia tuż po urodzeniu prowadzą do wad w ośrodkowym układzie nerwowym. Wynikają one z zakażenia neuroblastów zewnętrznej warstwy komórek ziarnistych podczas rozwoju móżdżku, do którego dochodzi w późnym okresie ciąży i wczesnym okresie po urodzeniu.

Zmiany te mogą prowadzić do hipoplazji móżdżku (1, 5, 8, 22). Podobnie jak w przypadku parwowirusa psów, FPV opisano w neuronach (8, 23) oraz u młodego kota z niezbornością. Histologicznie stwierdzono wakuolizację neuronów. W tych neuronach zaobserwowano specyficzne dla FPV kwasy nukleinowe i antygen parwowirusa (20).

Bokaparwowirus u kotów

Bokaparwowirusy są również znane u kotów i podobn...