Parwowirusy u psów i kotów

fot. istock.com

Parwowirusy odgrywają istotną rolę jako czynniki zakaźne u różnych gatunków zwierząt. Są to małe, bezotoczkowe wirusy, których genom zbudowany jest z liniowego, jednoniciowego DNA. Są one bardzo stabilne w środowisku i mogą prowadzić do dużych strat wśród zwierząt, szczególnie w większych skupiskach, takich jak schroniska czy hodowle (7, 16).

Zgodnie z aktualnym stanem wiedzy rodzina Parvoviridae obejmuje trzy podrodziny, w tym podrodzinę Parvovirinae, z której wywodzą się rodzaje ważne dla kręgowców.

W ramach tej podrodziny istnieje obecnie 10 rodzajów wirusów:

Amdoparvovirus, Artiparvovirus,Aveparvovirus, Bocaparvovirus, opiparvovirus,Dependoparvovirus, Erythroparvovirus, Loriparvovirus, Protoparvovirus,Tetraparvovirus.

Wirusy o największym znaczeniu w odniesieniu do psów i kotów należą do rodzaju Bocaparvovirus i Protoparvovirus (11).

Poniżej przedstawiamy niektóre znaczące parwowirusy wraz z obrazem klinicznym, jaki dają u psów i kotów.

Parwowiroza psów

Protoparwowirus u psów

Najlepiej poznanym protoparwowirusem jest CPV-2 (ang. Canine parvovirus type 2), który został zidentyfikowany w latach siedemdziesiątych jako główna przyczyna wirusowego zapalenia jelit u psów (4). Wirus stał się endemiczny na całym świecie i obecnie wiadomo, że kilka szczepów wirusa wywołuje chorobę, zwłaszcza u młodych psów (6, 11).

Patogeneza

Szczenięta uodpornionych suk są zwykle chronione przed zakażeniem parwowirusami przez około 2-3 miesiące dzięki przyjmowaniu siary z matczynymi przeciwciałami. Jeśli szczepionka zostanie podana zbyt wcześnie, może zostać zneutralizowana przez przeciwciała matczyne – ważny jest zatem czas szczepienia zgodnie z harmonogramem szczepień (6). CPV-2 dostaje się do organizmu drogą fekalno-oralną i pierwsze objawy kliniczne zwykle występują po okresie inkubacji, który wynosi od 4 do 14 dni. Po przedostaniu się do organizmu wirus najpierw namnaża się w miejscowej tkance limfatycznej jamy ustnej i gardła. ...