Infekcje retrowirusami u kotów – problem wciąż aktualny

W pozostałych przypadkach dochodzi do rozwoju zakażenia przewlekłego, które zwykle wiąże się z ciężkim i krótkim przebiegiem choroby.

Diagnostyka zakażenia FeLV zwykle opiera się na testach ELISA wykrywających antygen p27. Otrzymany wynik dodatni tego testu u kota zdrowego powinien być powtórzony najwcześniej po 4-6 tygodniach, ale idealnym odstępem między testami jest czas 12-16 tygodni. W okresie między kolejnymi testami taki kot powinien być izolowany, gdyż jest on zakażony FeLV. Jeżeli w powtórnym teście ELISA otrzymamy wynik negatywny, oznacza to, że zwierzę było przejściowo zakażone i uwolniło się od wirusa, ale nie możemy całkowicie wykluczyć zakażenia latentnego, podczas którego antygen p27 nie jest wykrywany we krwi, a tym samym w teście ELISA.

Wynik negatywny podczas zakażenia latentnego może prowadzić do pomyłek i podważania skuteczności szczepień, szczególnie w przypadkach, gdy zwierzę jest szczepione po uzyskaniu negatywnego wyniku badania, a następnie, często po wielu latach, rozwija się u niego wiremia i w kolejnym badaniu otrzymujemy wynik dodatni. Warto wspomnieć, że szczepienia przeciwko FeLV są bardzo bezpieczne i dają stosunkowo dobrą ochronną odporność. Szczepionki te są modyfikowane genetycznie, nie pełnopatogenne, a tym samym nie zakłócają metod diagnostycznych.

Wykrywanie prowirusowego FeLV-cDNA (prowirusa) metodą PCR jest bardzo przydatne w celu potwierdzenia pozytywnego wyniku badania testu antygenowego. Warto zaznaczyć, że w początkowej fazie zakażenia może być to nieco problematyczne. Badania wykazały, że nawet szczepione koty mogą wykazywać dodatni wynik PCR przez okres do 100 dni po eksperymentalnym zakażeniu, nie wytwarzając nigdy antygenu. Z kolei u kotów z zakażeniem latentnym wynik badania na obecność prowirusa metodą PCR jest trwale dodatni. Zwierzęta te stanowią wysokie ryzyko dla innych zwierząt, gdy są one wykorzystywane jako dawcy do transfuzji krwi.

W jednym z przeprowadzonych badań dotyczących FeLV kotom wo...