Infekcje retrowirusami u kotów – problem wciąż aktualny

Dwie najczęściej spotykane w codziennej praktyce weterynaryjnej infekcje retrowirusami u kotów to zakażenie wirusem niedoboru odporności kotów FIV oraz wirusem białaczki kociej FeLV. Niemal codziennie lekarz weterynarii wykonuje samodzielnie badanie w kierunku tych zakażeń lub pobiera materiał do badań wykonywanych w laboratorium.

Retrowirusy to otoczkowe wirusy, których materiałem genetycznym jest jednoniciowe RNA, które zawiera trzy charakterystyczne geny kodujące główne białka strukturalne: gag-env-pol. Sama otoczka wirusa ma pewną „zaletę” – jest ona złożona z podwójnej błony białkowo-lipidowej. Cecha ta może wpływać na przebieg infekcji, ale jednocześnie sprawia, że wirus ten, w porównaniu do wirusów bez otoczki (np. parwowirus czy kaliciwirus), jest bardziej podatny na dezynfekcję. Oznacza to, że retrowirusy mają mniejszą wytrzymałość i są wrażliwe na działanie mydeł, detergentów, jak również powszechnie stosowanych środków dezynfekcyjnych.

Inną ważną cechą retrowirusów jest fakt, że podczas replikacji ich RNA nie ma etapu korekty. Dlatego też dochodzi do powstawania wielu mutacji, a tym samym zachodzi szybka ewolucja wirusów. Powstające nowe mutacje wirusów nie są obojętne dla klinicznego przebiegu zakażania. Poza tym retrowirusy szybko dostosowują się do komórek gospodarza, a tym samym tworzą zabezpieczenie przed ich zwalczeniem. Wspominane cechy retrowirusów utrudniają opracowanie szczepionek, ale również mogą prowadzić do trudności w diagnozowaniu zakażeń.

Wirus białaczki kotów FeLV

Wirus białaczki kotów (ang. feline leukemia virus, FeLV) został po raz pierwszy opisany w 1964 r. Do zakażania między kotami dochodzi poprzez kontakt bezpośredni. Głównym źródłem zakażenia jest ślina (np. podczas wzajemnej pielęgnacji, dzielenia wspólnych misek z pokarmem i wodą). Istnieje również wysokie ryzyko przeniesienia zakażenia przez rany po ugryzieniu w wyniku wprowadzenia elementów śliny, w tym właśnie FeLV, do krwiobiegu. Obok śliny FeLV znajduje się ...