Brucella canis – patogen niemal zapomniany?

Brucella (B.) canis jest czynnikiem wywołującym brucelozę psów. Po raz pierwszy wyizolowano ją w 1966 roku w USA, wiążąc bakterię z poronieniami i zaburzeniami rozrodu w hodowli beagli. Obecnie jest ona wykrywana na całym świecie.

Występowanie

W Europie B. canis występuje endemicznie głównie w Europie Południowo-Wschodniej (Rumunia, Węgry, Mołdawia, Macedonia). Zostały również potwierdzone przypadki w wielu innych krajach europejskich, zarówno w badaniach PCR (Hiszpania, Włochy i Francja), jak i podwyższonych mian przeciwciał (np.: Szwecja, Belgia, Szwajcaria, Austria i Niemcy).

Dane dotyczące rozprzestrzenienia się B. canis są niepełne z powodu braku wystandaryzowanych badań epidemiologicznych dotyczących tego patogenu, nie ma również żadnych rządowych programów nadzoru. Poza tym wiele krajów na świecie nie publikuje nic na temat występowania B. canis w danym rejonie.

Częstość występowania tej bakterii jest wyższa w krajach o dużej populacji bezpańskich psów, których reprodukcja jest w dużej mierze niekontrolowana. Istnieje również podwyższone ryzyko zakażenia w hodowlach psów ze słabym nadzorem weterynaryjnym.

Obraz kliniczny

Typowe objawy kliniczne towarzyszące brucelozie manifestują się w układzie rozrodczym.U suk choroba powoduje poronienia w późnej ciąży, porody martwych lub słabych szczeniąt. U samców występujące objawy to: zapalenie jąder, najądrza i skóry moszny. Wiele zwierząt wykazuje tylko niespecyficzne objawy, takie jak:

ospałość,nietolerancja wysiłku,utrata masy ciała.

W przebiegu zakażenia może nie pojawić się gorączka.

W przebiegu brucelozy możliwe są również objawy spoza dróg rodnych. Najczęściej jest to zapalenie krążka międzykręgowego i kręgów. W takim przypadku bruceloza jest ważnym rozpoznaniem różnicowym. O B. canis należy pamiętać, zwłaszcza jeśli u młodego psa występuje kulawizna lub ból w okolicy kręgosłupa, a zwierzę prawdopodobnie pochodzi z Europy Południowej lub Południowo-Wschodniej.

Inne mniej ...