Anaplazmoza granulocytarna  – zagrożenie dla zdrowia człowieka

Coraz częściej w rozpoznawaniu anaplazmozy granulocytarnej oraz w ocenie sytuacji epizootycznej, w tym w wykrywaniu zakażeń subklinicznych tymi riketsjami, wykorzystywane są metody biologii molekularnej, a przede wszystkim łańcuchowa reakcja polimerazy – PCR (36, 37, 44). Określanie sekwencji uzyskanych amplikonów dostarcza cennych informacji do analizy epidemiologicznej i taksonomicznej. Reakcja PCR oraz sekwencjonowanie uzyskanych amplikonów pozwalają np. na odróżnienie A. phagocytophilum od Ehrlichia ewingii. Oba patogeny indukują powstawanie moruli w granulocytach, których nie można odróżnić badaniem mikroskopowym rozmazów krwi (17, 45).

Materiałem, z którego można izolować DNA do amplifikacji, może być pełna krew, leukocyty, szpik kostny lub skrawki śledziony. Reakcję PCR przeprowadza się przy użyciu specyficznych starterów ograniczających fragment wybranego genu riketsji. Elektroforetycznie potwierdza się obecność amplikonu o określonej wielkości w badanej próbce, a poddanie uzyskanych produktów sekwencjonowaniu pozwala określić, jaki drobnoustrój wywołał chorobę i w jakim stopniu różni się on od dotychczas opisanych (36, 37). Technika ta pozwala na wczesną diagnozę choroby już w ostrej fazie i jest najczulszą z wszystkich metod diagnostycznych wykorzystywanych w rozpoznawaniu anaplazmozy. Jej czułość w wykrywaniu zakażeń A. phagocytophilum wynosi 67-90% (10, 43). Podobnie jak przy ocenie rozmazów krwi, czułość PCR ulega obniżeniu wraz z rozpoczęciem leczenia za pomocą tetracyklin. Z tego też względu próbki krwi do analizy należy pobierać, zanim wdrożona zostanie terapia.

Ten materiał dostępny jest tylko dla użytkowników
którzy są subskrybentami naszego portalu.

Wybierz pakiet subskrypcji dla siebie
i ciesz się dostępem do bazy merytorycznej wiedzy!

Wybierz subskrypcję

Masz aktywną subskrypcję?

Zaloguj się

Nie masz jeszcze konta w serwisie? Dołącz do nas