Hemoplazmoza kotów

Aspekt zoonotyczny

Chociaż kocie mykoplazmy hemotropowe są uznawane za patogeny specyficzne gatunkowo, istnieje kilka doniesień o zakażeniach wśród ludzi. Pierwszy opisany przypadek dotyczył mężczyzny zakażonego wirusem HIV, który był właścicielem dwóch kotów nosicieli M. haemofelis (21).

Dlatego też należy rozważyć leczenie antybiotykami także u kotów bezobjawowo zakażonych, które pozostają w bliskim kontakcie z osobami o obniżonej odporności. Również u osób narażonych na częstszy kontakt ze stawonogami lub zwierzętami (personel weterynaryjny, służby leśne) stwierdzono zwiększoną liczbę zakażeń odzwierzęcymi mykoplazmami hemotropowymi (22).

Epidemiologia

Mykoplazmy hemotropowe są rozpowszechnione u kotów domowych i dzikich na całym świecie. Częstość występowania w zależności od różnych badań waha się nawet od 0 do 46,7% dla Ca. M. haemominutum, 0-46,6% M. haemofelis i 0-26% Ca. M. turicensis (2). Szczegółowe dane z ostatnich lat zostały przedstawione w tab. 1.

Częstość występowania zakażeń jest uzależniona od badanej populacji. Wykazano wpływ wyższych temperatur (cieplejszy klimat lub pora roku) na częstszą identyfikację mykoplazm hemotropowych u chorych i zdrowych kotów (3). Najprawdopodobniej ma to związek ze zwiększoną liczbą ektopasożytów żywiących się krwią kotów w tych okresach. To właśnie stawonogi, a w szczególności pchły kocie (Ctenocephalides felis), są uznawane za główny wektor przenoszący mykoplazmy, choć doświadczalne badania nad tą drogą rozprzestrzeniania zakażenia są wciąż ograniczone (4).

Do przeniesienia mykoplazm pomiędzy osobnikami [...]

Ten materiał dostępny jest tylko dla użytkowników
którzy są subskrybentami naszego portalu.

Wybierz pakiet subskrypcji dla siebie
i ciesz się dostępem do bazy merytorycznej wiedzy!

Wybierz subskrypcję

Masz aktywną subskrypcję?

Zaloguj się

Nie masz jeszcze konta w serwisie? Dołącz do nas