Hemoplazmoza kotów

Aspekt zoonotyczny

Chociaż kocie mykoplazmy hemotropowe są uznawane za patogeny specyficzne gatunkowo, istnieje kilka doniesień o zakażeniach wśród ludzi. Pierwszy opisany przypadek dotyczył mężczyzny zakażonego wirusem HIV, który był właścicielem dwóch kotów nosicieli M. haemofelis (21).

Dlatego też należy rozważyć leczenie antybiotykami także u kotów bezobjawowo zakażonych, które pozostają w bliskim kontakcie z osobami o obniżonej odporności. Również u osób narażonych na częstszy kontakt ze stawonogami lub zwierzętami (personel weterynaryjny, służby leśne) stwierdzono zwiększoną liczbę zakażeń odzwierzęcymi mykoplazmami hemotropowymi (22).

Epidemiologia

Mykoplazmy hemotropowe są rozpowszechnione u kotów domowych i dzikich na całym świecie. Częstość występowania w zależności od różnych badań waha się nawet od 0 do 46,7% dla Ca. M. haemominutum, 0-46,6% M. haemofelis i 0-26% Ca. M. turicensis (2). Szczegółowe dane z ostatnich lat zostały przedstawione w tab. 1.

Częstość występowania zakażeń jest uzależniona od badanej populacji. Wykazano wpływ wyższych temperatur (cieplejszy klimat lub pora roku) na częstszą identyfikację mykoplazm hemotropowych u chorych i zdrowych kotów (3). Najprawdopodobniej ma to związek ze zwiększoną liczbą ektopasożytów żywiących się krwią kotów w tych okresach. To właśnie stawonogi, a w szczególności pchły kocie (Ctenocephalides felis), są uznawane za główny wektor przenoszący mykoplazmy, choć doświadczalne badania nad tą drogą rozprzestrzeniania zakażenia są wciąż ograniczone (4).

Do przeniesienia mykoplazm pomiędzy osobnikami może dojść również podczas transfuzji krwi czy w czasie agresywnych interakcji między zwierzętami. Mykoplazmy hemotropowe mogą być obecne nie tylko we krwi, ale również w ślinie kotów lub w ich odchodach, szczególnie we wczesnej fazie zakażenia, dlatego też obserwowano rozprzestrzenianie się zakażenia w środowiskach, gdzie nie stwierdzono ektopasożytów lub zachowań agresywnych pomiędzy zwierz...