Gruczoł krokowy w badaniu ultrasonograficznym psów. Cz. I

Budowa i położenie gruczołu krokowego

Stercz składa się z dwóch symetrycznych płatów, połączonych ze sobą cieśnią (ryc. 2, s. 62) (2, 11). Od strony dogrzbietowej ma wyraźną przegrodę oddzielającą od siebie obydwa płaty (11, 13, 14). Po stronie dobrzusznej przegroda jest słabiej wyrażona (2). Gruczoł krokowy otacza początkowy odcinek cewki moczowej, do której uchodzą przewody wyprowadzające gruczołu (ryc. 1, 2, s. 62) (2, 3, 11).

Gruczoł krokowy jest narządem leżącym pozaotrzewnowo, jedynie dogłowowo-dogrzbietowy odcinek pokryty jest otrzewną (2). Znajduje się za szyjką pęcherza moczowego i otacza miedniczną część kanału moczowo-płciowego. Dogłowowo graniczy z pęcherzem moczowym, dogrzbietowo – z prostnicą, a dobrzusznie – ze spojeniem łonowym (ryc. 1, 2, s. 62) (12). Położenie topograficzne stercza zależy od wieku zwierzęcia i stopnia wypełnienia pęcherza moczowego. U młodych samców stercz znajduje się w jamie miednicowej, a u starszych przy jego powiększeniu i znacznym wypełnieniu pęcherza dochodzi do ektopii w kierunku tylnej części jamy brzusznej (2, 3, 12-14).

Przygotowanie pacjenta i technika badania

Dla osoby badającej najwygodniejsze jest ułożenie pacjenta w pozycji leżącej. Badane zwierzę znajduje się w ułożeniu grzbietowym lub bocznym prawo-lewostronnym z mocnym odciągnięciem kończyny lewej ku górze (ryc. 3, s. 62), natomiast u młodych psów dużych ras niekiedy łatwiej uwidocznić stercz w pozycji stojącej (15).

Podczas badania przez prostnicę stosowane są głowice liniowe, o wydłużonym kształcie i o częstotliwości 7,5-10 MHz (15). Tymczasem podczas badania przez powłoki brzuszne używane są głowice mikrokonweksowe o częstotliwości 5-8 MHz. Im wyższa częstotliwość, tym lepsza rozdzielczość obrazu, jednak u dużych psów może być niezbędna głowica o niższej częstotliwości, która zapewni odpowiednią głębokość obrazowania. U zwierząt niewielkich rozmiarów możliwe jest wykorzystanie głowicy liniowej, która znacznie poprawia wizualizację gruczołu...