Giardioza u psów i kotów: patogeneza − powikłania − frustracje. Cz. II

Dysbioza jelitowa

Kolejnym powikłaniem, które w znacznym stopniu omówiono już w pierwszej części artykułu, jest dysbioza jelitowa. Jak wspomniano w poprzednim artykule, metabolity pasożyta, poprzez stwarzanie korzystnych warunków do rozwoju niektórych bakterii, mogą prowadzić do rozwoju dysbiozy jelitowej (ang. small intestinal bacterial overgrowth – SIBO), co w konsekwencji skutkuje wystąpieniem przewlekłej biegunki z jelita cienkiego, utrzymującej się pomimo eliminacji pasożyta (13, 14). Proponowany wcześniej mechanizm złego wchłaniania na skutek SIBO po przechorowaniu giardiozy nie został jednak potwierdzony w dalszych badaniach (2). U psów oraz kotów opisywano przypadki zaburzeń jelitowych reagujących na antybiotykoterapię i mających najprawdopodobniej związek z dysbiozą jelitową, gdzie dominującym objawem była przewlekła biegunka z jelita cienkiego. Mechanizm tych zaburzeń nie jest jednoznacznie ustalony. W przypadku psów ras dużych (zwłaszcza owczarków niemieckich) przypuszczalnie istnieje związek między rozwojem choroby a niewłaściwą przepuszczalnością bariery jelitowej, upośledzonym działaniem enzymów rąbka szczoteczkowego, defektem produkcji przeciwciał klasy IgA oraz obniżeniem tolerancji na antygeny bakterii jelitowych (14). Nie wiadomo jednak, czy u psów i kotów istnieje związek pomiędzy giardiozą a rozwojem dysbiozy jelitowej. Wiadomo natomiast, że u bezobjawowo zarażonych psów i kotów skład mikrobioty jelitowej różnił się od zdrowych zwierząt, co również omówiono szczegółowo w poprzednim artykule (15).

Pozakaźne IBD

W medycynie ludzkiej nieswoiste zapalenie jelit (ang. inflammatory bowel disease – IBD) definiowane jest jako grupa przewlekłych chorób zapalnych jelit o nieustalonej etiologii, z których większość stanowią dwie jednostki chorobowe: wrzodziejące zapalenie okrężnicy oraz choroba Leśniowskiego-Crohna (16, 17). Podobnie jak u ludzi, IBD u psów i kotów stanowi grupę przewlekłych chorób zapalnych jelit o...