Giardioza psów i kotów okiem klinicysty

Żywiciele − psy i koty oraz inne gatunki ssaków (także człowiek)

Giardia duodenalis jest pasożytem ssaków. U poszczególnych gatunków żywicieli nie wykazuje zróżnicowania morfologicznego, a jedynie zróżnicowanie genetyczne, możliwe do wykazania przy pomocy molekularnych metod diagnostycznych (PCR i sekwencjonowanie). Aktualny stan wiedzy dotyczący występowania genotypów G. duodenalis u poszczególnych gatunków żywicieli przedstawiono w tabeli (tab. 1) (3-7). Największe spektrum żywicielskie posiadają dwa genotypy zoonotyczne giardii A i B. 

Badania własne autorów wykazały wysoką prewalencję inwazji giardii u szynszyli (90%) i chomików (64%) (8). U szynszyli występuje wyłącznie G. duodenalis (genotypy A i B), natomiast u chomików G. duodenalis (brak informacji o genotypie) i G. muris (gatunek zaraźliwy tylko dla gryzoni). Powszechne występowanie genotypów zooonotycznych u gatunków zwierząt, których dotychczas nie podejrzewano o ich nosicielstwo, stwarza nową sytuację inwazjologiczną, mającą istotny wpływ na zdrowie człowieka i wielu gatunków zwierząt towarzyszących, w tym psów i kotów. Przebieg inwazji giardii u szynszyli i chomików najczęściej przebiega bezobjawowo, a mimo to powinien być diagnozowany i zwalczany przez lekarzy praktyków, aby zminimalizować ryzyko zarażenia ludzi i zwierząt towarzyszących w środowisku domowym.

U psów giardioza może także mieć przebieg bezobjawowy (nosicielstwo z okresowym siewstwem cyst pasożyta), chociaż najczęściej, szczególnie u młodych zwierząt w wieku do 2 lat, obserwuje się biegunkę. Niestety wielu lekarzy praktyków giardiozę kojarzy wyłącznie z występowaniem u zwierząt biegunki, zapominając, że wiele zarażonych psów i kotów ma zachowany apetyt i wydala fizjologicznie uformowany ...