Fluoroskopia śródoperacyjna w ortopedii – przypadki kliniczne
W planowaniu i udanym przeprowadzeniu każdej ortopedycznej procedury chirurgicznej kluczową rolę odgrywa obrazowanie okołooperacyjne. Pierwsze odnotowane zastosowanie fluoroskopii w ortopedii weterynaryjnej jest datowane na 1920 rok (1). Cena urządzeń, ich gabaryty oraz narażenie na promieniowanie jonizujące przez wiele lat ograniczały zastosowanie tej techniki obrazowania w codziennej praktyce.
Obecnie po ocenie kosztów i korzyści coraz więcej zakładów leczniczych decyduje się na rutynowe wykonywanie procedur diagnostycznych i operacyjnych pod kontrolą fluoroskopii, a niewątpliwym czynnikiem sprzyjającym jest popularyzacja operacyjnych technik małoinwazyjnych. Niewielki uraz tkanek i ich unaczynienia, zmniejszone ryzyko infekcji, mniejsza bolesność pooperacyjna oraz szybszy powrót do funkcji to udowodnione korzyści chirurgii małoinwazyjnej (2-5).
W ortopedycznym leczeniu operacyjnym ograniczony dostęp chirurgiczny i niemożność dokładnej wizualizacji struktur anatomicznych i wszczepów stanowi czynnik ograniczający (6). Fluoroskopia śródoperacyjna ułatwia wybór i kontrolę osadzenia implantów, pozwala na ocenę dokładności redukcji złamania czy prawidłowego ułożenia odłamów oraz zmniejsza konieczność inwazyjnej ekspozycji tkanek (7).
Urządzeniem najczęściej stosowanym do śródoperacyjnego obrazowania rentgenowskiego jest tzw. ramię C.
Ta mobilna jednostka składa się z generatora promieniowania i detektora cyfrowego zamontowanych naprzeciwlegle i współosiowo na ruchomym ramieniu w kształcie litery C, które jest sprzężone ze stacją służącą wyświetlaniu, przetwarzaniu i archiwizowaniu obrazów. Wiązka promieniowania jest kolimowana z wielkością detektora, co ogranicza ekspozycję badającego na promieniowanie i pozwala na optymalizację jakości uzyskiwanego obrazu.
Wolna przestrzeń robocza [...]
którzy są subskrybentami naszego portalu.
i ciesz się dostępem do bazy merytorycznej wiedzy!
Mogą zainteresować Cię również
POSTĘPOWANIA
w weterynarii