Farmakoterapia infekcji bakteryjnych układu oddechowego u psów i kotów. Część I

Leczenie chorób infekcyjnych polega na stosowaniu chemioterapeutyków przeciwbakteryjnych (antybiotyków przeciwbakteryjnych, potencjonowanych sulfonamidów, fluorochinolonów, nitroimidazoli), które w zależności od mechanizmu przeciwbakteryjnego działania powodują zahamowanie wzrostu i namnażanie (efekt bakteriostatyczny) lub zabicie (efekt bakteriobójczy) wrażliwego czynnika patogennego. Chemioterapia przeciwbakteryjna, tak jak każda farmakoterapia, musi być dla pacjenta zarówno skuteczna, jak i bezpieczna. Skuteczność terapii przeciwbakteryjnej uzyskuje się, jeżeli zastosowany przez lekarza weterynarii lek przeciwbakteryjny wykazuje wysoką aktywność wobec patogenu wywołującego zakażenie, a więc ma odpowiednie spektrum przeciwbakteryjnego działania oraz osiąga stężenie terapeutyczne w miejscu, gdzie toczy się zakażenie, które musi utrzymywać się w miejscu infekcji przez odpowiedni czasu.

W weterynarii w terapii systemowych chorób infekcyjnych, niezależnie od gatunku zwierzęcia, z reguły jest stosowana empiryczna chemioterapia przeciwbakteryjna, pomimo że optymalną formą leczenia przeciwbakteryjnego jest chemioterapia celowana. W tym rodzaju terapii przeciwbakteryjnej wybór leku jest oparty na wyniku badania mikrobiologicznego (bakteriologicznego), które identyfikuje czynnik etiologiczny powodujący zakażenie oraz określa wrażliwość patogenu na leki przeciwbakteryjne (antybiogram).

Stosowana w praktyce weterynaryjnej empiryczna chemioterapia przeciwbakteryjna opiera się o domniemanie najbardziej prawdopodobnego czynnika etiologicznego, co wymaga od lekarza weterynarii wiedzy dotyczącej najczęstszych gatunków bakterii wywołujących zakażenia narządowe czy układowe u danego gatunku zwierzęcia, wrażliwości tych patogenów na leki przeciwbakteryjne, ale przede wszystkim wiedzy dotyczącej właściwości farmakodynamicznych i farmakokinetycznych (ef...