Farmakoterapia infekcji bakteryjnych układu moczowego u psów i kotów. Cz. II

Charakterystyka antybiotyków aminoglikozydowych

Terapeutyczne znaczenie aminoglikozydów wynika szczególnie z ich szybkiego działania bakteriobójczego, właściwości farmakokinetycznych poznanych u różnych gatunków zwierząt oraz względnie niskiego stopnia oporności bakterii. Natomiast ograniczenia terapii związane są zwłaszcza z potencjalną toksycznością aminoglikozydów oraz koniecznością podawania ich w iniekcji w celu uzyskania działania ogólnego (1, 7).

Właściwości farmakodynamiczne

Wnikanie aminoglikozydów do wnętrza komórki bakteryjnej jest inicjowane przez interakcję dodatnio naładowanej cząsteczki leku z ujemnie naładowaną błoną komórki bakteryjnej, przy czym reakcja ta jest zależna od tlenu. Mechanizm działania antybiotyków aminoglikozydowych polega na hamowaniu syntezy białek bakteryjnych poprzez nieodwracalne związanie się z podjednostką 30S rybosomu. Ponadto aminoglikozydy wpływają destabilizująco na błonę komórkową bakterii i powodują zaburzenia jej integralności oraz wzrost przepuszczalności. Chociaż większość innych leków przeciwbakteryjnych, których działanie polega na hamowaniu syntezy białek, wykazuje efekt bakteriostatyczny (np. makrolidy, tetracykliny, linkozamidy, fenikole), antybiotyki aminoglikozydowe działają bakteriobójczo. Efekt ten jest raczej wynikiem uszkadzającego wpływu na błonę komórkową bakterii niż wiązania się aminoglikozydów z rybosomem (1, 7).

Antybiotyki aminoglikozydowe należą do chemioterapeutyków przeciwbakteryjnych stężeniozależnych (concentration-dependent), co znaczy, że wyższe stężenia leku dają w efekcie lepszą skuteczność przeciwbakteryjną. Optymalny efekt bakteriobójczy występuje w stężeniach (Cmax) 8-12 razy wyższych niż MIC (minimal inhibitory concentration – minimalne stężenie hamujące). Skuteczność działania aminoglikozydów zależy zatem w głównej mierze od uzyskania w&...