Farmakoterapia infekcji bakteryjnych układu moczowego u psów i kotów. Cz. I

Właściwości farmakokinetyczne

Wyróżnia się sulfonamidy niewchłanialne i wchłanialne z przewodu pokarmowego. Zarówno sulfadiazyna, należąca do sulfonamidów wchłanialnych z przewodu pokarmowego, jak również trimetoprim bardzo dobrze wchłaniają się po podaniu doustnym. W badaniach u psów wykazano, że obecność pokarmu nie wpływa na wchłanianie sulfonamidów (9), jednak obniża wchłanianie trimetoprimu (8). Sulfonamidy przenikają do większości płynów ustrojowych, natomiast ich przenikanie do tkanek nie jest tak wysokie jak trimetoprimu. Zasadniczo sulfonamidy osiągają niższe stężenia w tkankach, w porównaniu ze stężeniami osiąganymi we krwi. Sulfonamidy są słabymi kwasami, natomiast trimetoprim jest słabą zasadą.

Dlatego też wykazuje on wyższą objętość dystrybucji w porównaniu z sulfonamidami (9). Oba leki przenikają przez łożysko i do mleka (8). Sulfonamidy podlegają metabolizmowi, głównie w wątrobie, na drodze acetylacji (jedna z podstawowych reakcji metabolicznych dla większości sulfonamidów), sprzęgania z kwasem glukuronowym oraz hydroksylacji. Wykazano, że acetylacja nie zachodzi u psów. Acetylopochodne są gorzej rozpuszczalne, dlatego mogą wytrącać się w postaci kryształków, zwłaszcza w moczu o charakterze kwaśnym, co zwiększa ryzyko uszkodzenia nerek. Trimetoprim również jest metabolizowany w wątrobie (oksydacja i reakcje sprzęgania). Sulfonamidy i trimetoprim są wydalane głównie z moczem. Sulfonamidy są wydalane zarówno w formie niezmienionej, jak i w formie metabolitów.

Niezwiązana z białkami frakcja sulfonamidów podlega przede wszystkim przesączaniu kłębuszkowemu, co ma znaczenie w terapii infekcji dróg moczowych. Sulfonamidy mogą być też wydalane w procesie aktywnego transportu w kanalikach proksymalnych. Nieskoniu...