Zastosowanie trazodonu w farmakoterapii behawioralnej psów

Trazodon jest środkiem z powodzeniem stosowanym w leczeniu lęku separacyjnego. Warto jednak zwrócić uwagę na odpowiednie zdiagnozowanie problemu przed wprowadzeniem leczenia. Objawy wokalizacji czy niszczenia przedmiotów w czasie nieobecności właścicieli mogą być wynikiem zarówno lęku separacyjnego, jak i innych przyczyn, takich jak: reaktywność, innego rodzaju fobie, brak spełnienia potrzeb wynikających z etogramu czy frustracja.

I tak jak monoterapia przy użyciu omawianego leku będzie często efektywna w przypadku fobii czy reaktywności, tak nie jest zasadne włączanie jej w przypadkach wymienionych na końcu tej listy – farmakoterapia nie jest odpowiedzią na brak spełnienia potrzeb zwierzęcia.

Trazodon jest również z sukcesem używany w polifarmakoterapii, głównie w celu poprawy zachowania w przypadku pacjentów niereagujących na leczenie przy pomocy TCA lub SSRi, ale również w przypadkach, w których uzyskanie szybkiej poprawy jest ważnym aspektem z punktu widzenia przewlekłego obniżenia dobrostanu zwierzęcia (14). Udowodniono, że jest dobrze tolerowany jako lek dodatkowy w terapii przy użyciu podstawowych dawek TCA (klomipramina, amitryptylina) lub SSRi (fluoksetyna, sertralina, citalopram).

W jednej z prac ocenie poddano 56 pacjentów wykazujących objawy zaburzeń behawioralnych na tle lękowym, z których 80,4% wykazało poprawę po włączeniu trazodonu do terapii na dłużej niż 3 miesiące. Wśród skutków ubocznych notowano: wymioty, biegunkę, colitis, pobudzenie lub sedację, wzrost apetytu (łącznie 11 przypadków). W stosowaniu codziennym oraz w dawkowaniu sporadycznym (w razie potrzeby) trazodon był stosowany średniej dawce 7,25-7,6 mg/kg m.c./dzień, wprowadzanej w sposób rosnący (31, 41). Ze względu na częściowe działanie trazodonu na receptory α-adrenergiczne warto rozważyć redukcję dawek przy łączeniu tasypimidyną, Podobnie przy polifarmakoterapii z TCA/SSRi udaje się uzyskać efekt terapeutyczny przy niższych zakresach dawki niż w monoterapii.

Przy do...