Epidemiologia erlichiozy i anaplazmozy u zwierząt towarzyszących na terenie Europy

Aktualna sytuacja epizoonotyczna w Europie

Na ryc. 1 i 2 przedstawione jest występowanie głównych wektorów odpowiedzialnych za przenoszenie erlichiozy i anaplazmozy. Należy zwrócić uwagę na fakt, że nie ma danych ze wszystkich państw Europy. Trzeba przyjąć, że wszędzie tam, gdzie występują kleszcze, istnieje potencjalne większe ryzyko zakażenia się zwierząt towarzyszących.

Prewalencja

E. canis

Wszystkie kraje basenu Morza Śródziemnego są uważane za tereny endemiczne dla tego patogenu. W literaturze istnieje najwięcej doniesień o pozytywnych wynikach badań na obecność E. canis. Istnieją doniesienia o występowaniu tego drobnoustroju w Albanii (28), Finlandii (31), we Francji (32), w Grecji (20), Hiszpanii (14), Niemczech (30), Rumunii (23), Szwajcarii (22), we Włoszech (24, 25). Największa prewalecja została zanotowana w Albanii, Portugalii oraz we Włoszech.

A. phagocytophilum

W literaturze naukowej można znaleźć doniesienia o występowaniu tego patogenu głównie w północnej oraz centralnej Europie. Do krajów, z których możemy zanotować doniesienia, zaliczamy: Austrię (36), Finlandię (31), Francję (32), Hiszpanię (14), Niemcy (18), Polskę (15, 16, 19), Portugalię (17), Rumunię (23), Słowację (29), Szwecję (34), Węgry (33), Wielką Brytanię (35), Włochy (24, 25). Najwyższa prewalencja jest odnotowana w Austrii, Niemczech oraz Portugalii.

A. platys

Najmniej dostępnych informacji jest o występowaniu A. platys. Zasięg terytorialny pokrywa się w pewnym stopniu z występowaniem A. phagocytophilum. Dane literaturowe podają informacje o zdiagnozowaniu tego drobnoustroju w Chorwacji (21), we Francji (39), w Grecji (40), Hiszpanii (41), Portugalii (38), Rumunii (2) oraz we Włoszech (31), gdzie jest największa prewalencja spośród ws...