Epidemiologia erlichiozy i anaplazmozy u zwierząt towarzyszących na terenie Europy

Etiologia i epidemiologia

Erlichioza oraz anaplazmoza są wielonarządowymi chorobami zakaźnymi zwierząt i ludzi o coraz większym znaczeniu epidemiologicznym w Europie. Najważniejszym wektorem tych chorób są ektopasożyty, szczególnie kleszcze z rodziny Ixodidae. Obie jednostki chorobowe są wywoływane przez Gram-ujemne bakterie należące do rzędu Rickettsiales (1). W Europie u zwierząt towarzyszących największe znaczenie epidemiologiczne mają trzy gatunki: Ehrlichia canis, należąca do rodziny Rickettsiaceae, oraz Anaplasma phagocytophilum i Anaplasma platys, należące do rodziny Anaplasmataceae (1).

Wiele gatunków kręgowców jest rezerwuarem tych patogenów: psy, konie, koty, gryzonie leśne, zwierzyna płowa, rysie. Istnieją nawet doniesienia o roli dzikich ptaków, w przenoszeniu E. canis na duże odległości (8). Dla człowieka główne znaczenie mają Ehrlichia chaffeensis, E. ewingii oraz A. phagocytophilum (3). W drugiej połowie XX wieku uważano, że A. phagocytophilum występuje głównie u przeżuwaczy i koni (4), jednak w literaturze naukowej jest coraz więcej doniesień o zachorowaniach u kotów i psów (5-7). Za główny wektor E. canis podaje się wszystkie stadia rozwojowe kleszczy z gatunku Rhipicephalus sanguineus oraz Ixodes spp., za A. phagocytophilum kleszcze Ixodes ricinus, a A. platys jest przenoszony przez Rhipicephalus sanguineus (11). Szczyt zachorowań przypada na sezon wiosenny i jesienny, kiedy możemy zaobserwować wzmożoną aktywność kleszczy wynikającą z odpowiedniej temperatury środowiska. Istnieje również ryzyko przeniesienia się patogenów poprzez krew pochodzącą od zarażonych osobników, np. jatrogennie (9, 12).

Cykle rozwojowe

Zwierzę musi mieć kontakt z kleszczem będącym nosicielem erlichiozy i anaplazmozy, który wcześniej żerował...