Endopasożyty u psów wiejskich
Wstęp
Psy wiejskie to szczególna grupa zwierząt. Są przede wszystkim „stróżami” domostwa i stad zwierząt (1). Ich bliski kontakt z człowiekiem oraz innymi zwierzętami zobowiązuje opiekuna do systematycznego odrobaczania w celu eliminacji potencjalnego zagrożenia zarażenia pasożytami, które ma miejsce najczęściej przez kontakt bezpośredni lub zanieczyszczone pożywienie lub wodę (2-6). Stosowanie profilaktyki przeciwpasożytniczej na tych terenach jest bardzo istotne z wielu powodów, m.in. dlatego, że przebywają one przez wiele lat na ograniczonej przestrzeni, a zagrożenie zarażenia się pasożytami staje się periodyczne (7). Główne zagrożenie stanowią pasożyty wewnętrzne, do których zaliczamy: Diphyllobothrium latum, Echinococcus granulosus, Ancylostoma sp., Toxocara canis, Uncinaria stenocephala (8). W zależności od postaci rozwojowej i gatunku pasożyta ich obecność wywołuje u zwierząt różne objawy kliniczne (9-11). Np. postacie larwalne Ancylostoma caninum, Gnathostoma sp. i Toxocara sp. mogą być przyczyną chorób odzwierzęcych, tj. jak eozynofilowe zapalenie jelit czy obecność larw migrujących w oku lub trzewiach (12). Psy są również żywicielem ostatecznym np. Cryptosporidium spp., Giardia duodenalis, Ancylostoma spp. (13-15). Należy pamiętać, że endopasożyty mogą występować zarówno u zwierząt bezdomnych, przebywających w schroniskach, a także u zwierząt zadbanych i systematycznie odrobaczanych (7, 16-20). W celu wykazania zarażenia pasożytami wewnętrznymi badaniami objęto psy z terenów wiejskich, które większość swojego życia spędzają w obrębie gospodarstwa.
Metodyka przeprowadzonych badań
Do badań pobrano próbki świeżego kału na terenie gospodarstw wiejskich w woj. warmińsko-mazurskim od 69 psów, w tym od 26 ♀ i 43 ♂. Próbki zbadano metodą flotacji Fulleborna ...
