Echokardiografia w weterynarii małych zwierząt

W celu zrozumienia znaczenia postępującego zwyrodnienia zastawki dwudzielnej i wpływu choroby na wydolność układu krążenia warto przypomnieć sobie podstawy budowy anatomicznej aparatu mitralnego. Należy pamiętać, że aparat mitralny składa się z czterech struktur – płatków zastawki, strun ścięgnistych, pierścienia mitralnego i mięśni brodawkowatych. Dodatkowo w celu prawidłowego funkcjonowania zastawka mitralna musi ściśle współpracować z dwiema dodatkowymi „strukturami” w sercu, a mianowicie z lewym przedsionkiem i ze ścianą wolną lewej komory.

Płatki zastawki mitralnej są niesymetryczne – płatek przedni (przegrodowy) jest zdecydowanie większy do płatka tylnego (ściennego) i w pewien sposób dzieli jamę komory na dwa regiony: region napływu, czyli obszar, do którego bezpośrednio przepływa krew z lewego przedsionka, i region odpływu – z którego krew bezpośrednio przepływa do aorty (1, 2). Ten płatek często w większym stopniu objęty jest zmianami degeneracyjnymi niż płatek tylny.

Koniuszki obu płatków zastawki mitralnej połączone są z mięśniami brodawkowatymi za pomocą strun ścięgnistych, pierwszo- i drugorzędowych. Do prawidłowego funkcjonowania zastawki, czyli do pełnego otwierania się i do prawidłowego zamykania płatków zastawki, potrzebna jest ścisła współpraca wszystkich elementów aparatu mitralnego. Napływ mitralny jest procesem dwufazowym. W pierwszym etapie tego procesu kluczową rolę odgrywa lewa komora, której skurcz powoduje wytworzenie się podciśnienia, rozchylenie płatków zastawki i „zassanie” pewnej objętości krwi z lewego przedsionka. Jest to tak zwana bierna faza napływu, która kończy się w momencie wyrównania się ciśnień w komorze i przedsionku zamknięciem płatków zastawki (2, 5). W następnym etapie skurcz lewego przedsionka rozpoczyna aktywną fazę procesu, powodując ponowne otworzenie płatków zastawki i przepływ kolejnego strumienia krwi.

Zmiany strukturalne (np. zmiany zwyrodnieniowe) w płatkach zastawki lub/i w strunach ścięgnistych, w...