Dziedziczna arytmia komorowa owczarków niemieckich

Dziedziczna arytmia komorowa owczarków niemieckich jest chorobą o podłożu wielogenowym. Badania wskazują, że prawdopodobieństwo jej wystąpienia jest takie samo w przypadku kojarzenia zwierzęcia zdrowego z chorym, jak w przypadku kojarzenia ze sobą dwóch zwierząt chorych (1). Objawy dziedzicznej arytmii komorowej owczarków niemieckich występują w wieku od 4 do 24 miesięcy. Po ukończeniu przez zwierzę drugiego roku życia zwykle ustępują samoistnie. Chore psy nie wykazują zwykle nietolerancji wysiłkowej ani omdleń. Najczęściej opisywaną kliniczną manifestacją choroby jest nagła śmierć sercowa u psów nie wykazujących wcześniej żadnych klinicznych objawów choroby serca. Do nagłej śmierci dochodzi najczęściej podczas snu (zwykle w godzinach wczesnoporannych), podczas odpoczynku albo w krótkim czasie po wysiłku. W takich przypadkach badanie anatomopatologiczne nie wykazuje żadnych odchyleń od normy (5). 

W badaniu echokardiograficznym owczarków niemieckich z dziedziczną arytmią komorową struktura, wielkość i kurczliwość serca są prawidłowe (4, 7). Natomiast w badaniu klinicznym u części zwierząt udaje się stwierdzić osłuchowo obecność dodatkowych pobudzeń. Wtedy w badaniu EKG można wykryć obecność dodatkowych pobudzeń komorowych. Często jednak w krótkim badaniu EKG nie udaje się znaleźć żadnych odchyleń od normy.

Do pełnej diagnostyki i wykluczenia tej choroby niezbędne jest wykonanie 24-godzinnego badania EKG (badanie holterowskie). Zakres zaburzeń rytmu stwierdzanych w badaniu holterowskim waha się od pojedynczych dodatkowych pobudzeń komorowych, poprzez pojawiające się pary, salwy, przechodzące nawet w częstoskurcz komorowy. W 85% przypadków częstoskurcz komorowy charakteryzuje się częstotliwością powyżej 300/min, a pobudzenia są polimorficzne, w pozostałych 15% przypadków częstotliwość wynosi 200-300/min z jednokształtnymi załamkami. W dziedzicznej arytmii komorowej nie obserwuje się wydłużenia odstępu QT, może natomiast występować pofałdowanie załamka...