Dieta surowa – RMBD (raw meat-based diet)

Dieta surowa, określana skrótem RMBD (raw meat-based diet) lub BARF (bone and raw food; biologically adequate raw food), pojawiła się na rynku żywieniowym kilka lat temu i przekonała wiele osób do jej stosowania ze względu na jej prostotę oraz „powrót do naturalnego sposobu żywienia”. Twórca domowego BARF-u – lekarz weterynarii Ian Billunghurt – opracował ją w celu karmienia psów ras prymitywnych o ograniczonych wymaganiach żywieniowych. Niemniej jednak współcześnie zastosowanie diety surowej uległo znacznemu rozszerzeniu i pozwoliło na wyodrębnienie komercyjnej diety surowej (RMBD) i domowej (BARF). Obie mogą występować pod postacią diety świeżej, chłodzonej lub mrożonej, która składa się zazwyczaj z mięsa ssaków, ptaków lub ryb oraz ich narządów wewnętrznych, kości, niepasteryzowanego mleka i surowych jaj. Mniej znaną odmianą diety surowej jest węglowodanowy premiks, złożony z ziaren zbóż, witamin i minerałów, służący głównie jako dodatek do surowego mięsa w celu pełnego zbilansowania posiłku (3).

Głównym celem twórców i propagatorów diety surowej jest powrót do naturalnego sposobu żywienia, dlatego dieta surowa jest znana również pod nazwą „diety ewolucyjnej”, która „jak najlepiej odpowiada cechom genetycznym i jest niezbędna do osiągnięcia najlepszego zdrowia”.

Przez lata wskazywano celowość stosowania BARF-u u psów, kierując się podobieństwem genomów psowatych. Przełomem było doświadczenie Axelssona i wsp. (2013), którzy wykazali, że genom psa różni się od genomu wilka aż w 36 regionach, z czego 10 odpowiada za trawienie węglowodanów (skrobi) oraz metabolizm tłuszczu. Wysoka zdolność do trawienia skrobi u psów wynika z pojawienia się w procesie udamawiania wilków ekspresji trzech genów (AMY2B, MGAM, SGLT1), zaangażowanych w trawienie skrobi i wychwyt glukozy.

Żywieniowym przełożeniem powyższego faktu jest wysokie przystosowanie psów do trawienia produktów z dużą zawartością skrobi. Nie ma więc wyraźnej żywieniowej potrzeby, by w przypadku współc...