Torakocenteza – diagnostyka i metoda wykonania. Cz. I

USG

Ultrasonografia jest metodą z wyboru przy podejrzeniu wystąpienia odmy opłucnej. Jeśli w jamie opłucnej znajdują się niewielkie ilości powietrza, mogą być niezauważalne na zdjęciu radiograficznym, natomiast w USG można już je zobrazować nawet przy nieznacznej objętości. Jest to również mniej stresogenna metoda w porównaniu z RTG. W celu wykonania badania ultrasonograficznego klatki piersiowej wykluczającego wystąpienie płynu i powietrza w jamie opłucnej, można skorzystać z badania T-FAST lub protokołu Vet Blue.

U pacjenta w stanie nagłym można skorzystać ze zmodyfikowanego protokołu FAST ABCDE. W przypadku podejrzenia odmy opłucnej lub wolnego płynu głównie skupia się na drugim etapie – B (ang. breathing). W tym badaniu głowice sondy należy przyłożyć w płaszczyźnie podłużnej w każdej z przestrzeni opłucnej, kierując się po kolei od ogona do głowy zwierzęcia, dzieląc klatkę piersiową na trzy części – dogrzbietową, pośrodkową i dobrzuszną. Postępując w ten sposób, można mieć pewność, że zostały ocenione wszystkie obszary płuc (6).

Obecność odmy opłucnej charakteryzuje brak objawu ślizgania, linia opłucnej jest nieruchoma mimo oddechów pacjenta. Ważne, by wykonać to badanie dokładnie, żeby zlokalizować tzw. lung point – oznaczenie granicy między odmą opłucnej a prawidłowo wyglądającym płucem. Dodatkowo w przypadku powietrza w jamie opłucnej brak jest widocznych linii B (6). Płyn jest z kolei widoczny jako obszar echogeniczny lub bezechowy, odgranicza powierzchnie płuc od ściany klatki piersiowej i przepony. Powoduje to zaznaczenie zarysu płuc, jeśli są one powietrzne, są widoczne jako trójkątne krawędzie uderzające o powierzchnie płynu.

Echogeniczność zależy od obecności wolnych komórek. Przesięk jest bezechowy, płyn z nićmi echogennymi jest charakterystyczny dla wysięku i długotrwałej obecności płynu w jamie opłucnej, echa te są złożone z pasm włóknika i zrostów opłucnej. Płyn z obszarami o mieszanej bądź zwiększonej echogeniczności w różnych pro...