Różnicowanie niedokrwistości za drzwiami laboratorium

Retikulocyty

Diagnozując niedokrwistość, nie można pominąć analizy liczby retikulocytów (RET, ang. reticulocytes), czyli niedojrzałych form erytrocytów. Analiza ta służy m.in. do określenia, jaka niedokrwistość występuje: regeneracyjna (hiperregeneracyjna) czy nieregeneracyjna (hiporegeneracyjna).

W przypadku nadmiernego rozpadu krwinek czerwonych lub też w wyniku utraty krwi (niedokrwistość pokrwotoczna) szpik będzie odpowiadał produkcją prekursorów krwinek czerwonych, co w konsekwencji będzie widoczne jako podwyższona liczba retikulocytów – niedokrwistość regeneracyjna. Natomiast niedokrwistości nieregeneracyjne mogą być spowodowane: niedoborami żywieniowymi, chorobami przewlekłymi, chorobami nerek lub chorobami szpiku kostnego. W tym przypadku liczba retikulocytów będzie w zakresie wartości referencyjnych.

Nie zawsze jednak wzrost liczby retikulocytów będzie towarzyszył niedokrwistości. Stan ten, czyli retikulocytoza bez anemii (RAA, ang. reticulocytosis in the absence of anemia), związany jest z postępującym niedotlenieniem organizmu, np. w niewydolności serca (4, 5).

Aby w sposób prawidłowy interpretować wynik retikulocytów, należy powiązać otrzymaną wartość z wartością hematokrytu u danego pacjenta. Jest to szczególnie ważne w przypadku pacjentów z niedokrwistością i wstępnie podwyższoną wartością RET. W takich przypadkach po skorygowaniu wyników o Ht może okazać się, że nie ma regeneracji.

skorygowany % retikulocytów = % retikulocytów x Ht pacjenta / Ht prawidłowy

(We wzorze za hematokryt prawidłowy u psa uznaje się wartość 45%, a u kota 37%)

Za wartości referencyjne dla procentów retikulocytów uznaje się w przypadku psów wartość 0-1%, a w przypadku kotów wartość 0-0,6% (6). Przy czym należy pamiętać, że przy ocenie manualnej rozmazu u psów zlicza się wszystkie krwinki z resztkami RNA, a u kotów tylko z agregatami RNA (nie liczyć form punktowych).

Bezwzględna liczba retikulocytów może być oznaczona przez analizatory hematologiczn...