Różnicowanie niedokrwistości za drzwiami laboratorium

Niedokrwistość nie jest chorobą, lecz stanem chorobowym towarzyszącym różnym jednostkom chorobowym. Mimo że bardzo często niedokrwistość definiuje się jako zmniejszenie stężenia hemoglobiny (HGB, ang. hemoglobin concentration) i/lub zmniejszenie liczby erytrocytów (RBC, ang. red blood cell) lub hematokrytu (Ht, ang. hematocrit), to branie pod uwagę tych trzech parametrów w równym stopniu może być źródłem błędnej diagnozy. Z laboratoryjnego punktu widzenia niedokrwistość definiowana jest jako zmniejszenie stężenia hemoglobiny poniżej wartości referencyjnej dla danego gatunku, wieku oraz płci. W konsekwencji stan ten prowadzi do niedostatecznego utlenowania tkanek, czyli hipoksji anoksemicznej. W literaturze dolne wartości referencyjne dla stężenia hemoglobiny wahają się od 11,9 g/dl dla psa i od 9,8 g/dl dla kota (1, 2). Wartości referencyjne parametrów laboratoryjnych mogą zmieniać się w zależności od laboratoriów. Nadrzędna wartość stężenia hemoglobiny w tej sytuacji wynika z faktu, że niedokrwistość, zwłaszcza w początkowym stadium, może przebiegać bez widocznej zmiany RBC. Przykładem może być niedokrwistość z niedoboru żelaza, w przypadku której liczba czerwonych krwinek może przez dłuższy czas pozostawać w zakresie referencyjnym. Dlatego miarą niedokrwistości nie jest liczba erytrocytów, a stężenie białka hemoglobiny. Z kolei wartość hematokrytu jest ściśle związana ze stanem uwodnienia organizmu, dlatego jego interpretacja powinna być analizowana wraz ze stężeniem np. albumin w surowicy. Niemniej jednak właściwą praktyką jest spojrzenie całościowe na wszystkie parametry czerwonokrwinkowe, a nie analiza tylko wybranego wskaźnika.

Parametry czerwonokrwinkowe – analiza morfologii krwi obwodowej pod kątem niedokrwistości

Główne parametry czerwonokrwinkowe to: liczba erytrocytów, stężenie hemoglobiny oraz hematokryt. Parametry te służą również do wyliczenia pochodnych wartości, którymi są: średnia objętość erytrocytu (MCV, ang. mean corpuscular volume), ...