Ocena okrężnicy w badaniu ultrasonograficznym
Anatomia topograficzna
Okrężnica stanowi najbardziej rozbudowany odcinek jelita grubego, którego główne zadania to wchłanianie wody i elektrolitów z płynnej frakcji treści oraz kontrola defekacji (2). U psów i kotów dzieli się typowo na trzy segmenty: okrężnicę wstępującą (łac. colon ascendens), okrężnicę poprzeczną (łac. colon transversum) i okrężnicę zstępującą (łac. colon descendens), która doogonowo przedłuża się w odbytnicę (łac. rectum). Poszczególne odcinki okrężnicy przyjmują taki sam obraz ultrasonograficzny, a ich rozróżnienie jest możliwe jedynie na podstawie znajomości anatomii topograficznej.
Okrężnica wstępująca leży po prawej stronie jamy brzusznej, gdzie mniej więcej na wysokości I-II kręgu lędźwiowego łączy się z jelitem ślepym i jelitem biodrowym.
Choć nazewnictwo anatomiczne i ultrasonograficzne bywa w tym zakresie niespójne, u psa coraz częściej wyróżnia się tu dwa oddzielne ujścia: ślepo-okrężnicze oraz biodrowo-okrężnicze, natomiast u kota, u którego jelito biodrowe wyznacza granicę między okrężnicą wstępującą oraz krótkim jelitem ślepym, mówi się o wspólnym ujściu biodrowo-ślepo-okrężniczym.
Praktycznym punktem odniesienia w lokalizacji okrężnicy wstępującej jest prawa nerka, w stosunku do której okrężnica oraz jej połączenie z jelitem cienkim są położone zwykle przyśrodkowo i dobrzusznie. Ocenę okrężnicy można zacząć od znalezienia ujścia, jednak często łatwiejsze, w szczególności u psów, bywa prześledzenie jej od odcinka zstępującego, który łatwo namierzyć dogrzbietowo w stosunku do pęcherza moczowego.
Okrężnica wstępująca kieruje się wzdłuż nerki prawej doczaszkowo, a następnie na wysokości XII kręgu piersiowego zagina się w lewo jako okrężnica poprzeczna, która biegnie w poprzek jamy brzusznej doogonowo w stosunku do krzywizny większej żołądka. W szczególności u dużych psów prześledzenie tego odcinka wymaga zwiększenia głębokości obrazowania, gdyż leży on zwykle nieco głębiej. Z powyższymi odcinkami okrężnicy topograficz...
