Obraz prawidłowy oraz najczęstsze choroby jąder u psów w badaniu USG

Technika badania i obraz ultrasonograficzny jąder

W celu szczegółowej oceny miąższu jądra powinno się stosować głowice liniowe wysokiej częstotliwości, najlepiej powyżej 7,5 MHz, które zapewniają wysoką rozdzielczość tworzonego obrazu. Strefę ogniskowania należy ustawić w polu bliskim na wysokości obrazowanej gonady (16, 17).

W przypadkach, kiedy zmienione chorobowo jądra osiągają znaczne rozmiary, przy braku możliwości dokładnej oceny całej zmienionej gonady, alternatywą jest użycie głowicy o większym zasięgu. Poza głowicami liniowymi dopuszczalne jest wtedy użycie głowicy sektorowej i typu konweks o mniejszej częstotliwości, np. 5-8 MHz (10, 16).

Każde badanie ultrasonograficzne jąder u psów powinno być poprzedzone badaniem palpacyjnym. Badanie sonograficzne przeprowadza się najczęściej na zwierzęciu leżącym na boku lub na grzbiecie. Zazwyczaj niezbędne jest wystrzyżenie skóry moszny, co wymaga zachowania dużej ostrożności. Skanowanie każdej gonady przeprowadza się osobno, w dwóch głównych płaszczyznach: strzałkowej, poprzecznej (18) i, o ile to możliwe, także w trzeciej – grzbietowej (16).

Badanie rozpoczyna się od jądra, w którym nie podejrzewa się nieprawidłowości. Podczas badania konieczne jest porównanie echogeniczności miąższu obydwu jąder. Ułatwia to wykorzystanie funkcji podziału monitora na dwa obrazy poprzez wybór tzw. obrazowania BB.

U dorosłego psa prawidłowe jądro w obrazie ultrasonograficznym charakteryzuje się:

jednolitą echogenicznością i homogenną, drobnoziarnistą echostrukturą, podobną do echostruktury śledziony (6).

W centrum jądra znajduje się hiperechogeniczne, linearne śródjądrze, które można uwidocznić zarówno w płaszczyźnie strzałkowej, jak i poprzecznej. Osłonki jądra tworzą hiperechogeniczne echo obwodowe (16, 19). Najądrze ma słabszą od miąższu jądra echogeniczność i bardziej ziarniste utkanie echa.

Skanowanie najądrza, z uwagi na jego kształt i przebieg, przeprowadza się w co najmniej dwóch płaszczyznac...