Mocz jako materiał laboratoryjny

Mocz powstaje w nerkach jako przesącz krwi i jest jednym z najczęściej badanych materiałów biologicznych. Podczas drogi od rozpoczęcia tworzenia moczu, czyli od momentu filtracji osocza w kłębuszkach nerkowych, do zakończenia, czyli wydalenia moczu z organizmu, podlega on wielu przemianom. Dokładne zapoznanie się z procesem, w efekcie którego powstaje mocz ostateczny, i z drogą, jaką pokonuje, pozwala prawidłowo zinterpretować uzyskane wyniki analizy.Analizę moczu zaleca się przede wszystkich w przypadku podejrzenia chorób układu wydalniczego, ale jest to również badanie pomagające w diagnostyce chorób obejmujących inne narządy (zaburzenia pracy wątroby, nadnerczy, tarczycy, trzustki i inne), jak również w przypadkach zaburzeń ogólnoustrojowych (np. autoimmunohemoliza, babeszjoza). Wstępne dane niezbędne do interpretacji wyników lekarz uzyskuje już w wywiadzie.

Pozyskiwanie próbki moczu

Próbkę moczu do badania można uzyskać na kilka sposobów. Nieinwazyjną metodą jest zebranie moczu bezpośrednio podczas mikcji lub pośrednio, np. przy użyciu specjalnego podłoża – piasku dla kotów umożliwiającego jego zbiórkę. Niestety mocz w czasie przepływania przez dolne drogi wyprowadzające „zbiera” bakterie i inne zanieczyszczenia, dlatego też nie nadaje się do badań mikrobiologicznych. Cewnikowanie pozwala na uniknięcie tego. Aby zapobiec kontaminacji pęcherza moczowego i uzyskać próbkę nadającą się do przeprowadzenia badań mikrobiologicznych (chociaż nie jest to idealny materiał), zawsze należy używać kateterów jałowych. Podczas umiejscawiania kateteru w pęcherzu moczowym istnieje ryzyko uszkodzenia błony śluzowej dróg wyprowadzających mocz, co może w efekcie zafałszować ocenę mikroskopową próbki (krew, komórki nabłonka), ponadto można wepchnąć do światła pęcherza zanieczyszczenia znajdujące się przy ujściu cewki moczowej.

Cystocenteza jest metodą inwazyjną, jednakże jedyną, która, prawidłowo wykonana, gwarantuje uzyskanie próbki mikrobiologicznie niezanieczyszcz...