Diagnostyka ultrasonograficzna mięśni i ścięgien biodrowo-lędźwiowych u psów

Badanie ultrasonograficzne – obraz prawidłowy

Przyczep mięśnia lędźwiowego większego do kręgu lędźwiowego L3 najlepiej uwidocznić, obrazując najpierw kość krzyżową w przekroju podłużnym, a następnie przesuwając sondę doczaszkowo, licząc kręgi od L7 do L3. Po zobrazowaniu trzonu kręgu L3 widoczny staje się mięsień lędźwiowy w postaci struktury hypoechogenicznej z hiperechoicznymi, liniowymi strukturami położonymi w sposób równoległy do osi długiej mięśnia. W przypadku gdy mięsień lędźwiowy większy przyczepia się do kręgu L2, jego uwidocznienie może sprawić trudność z powodu zwiększonej głębokości jamy brzusznej na tym poziomie. Część środkową brzuśca mięśnia można uwidocznić brzusznie w stosunku do każdego trzonu i wyrostka poprzecznego kręgu (ryc. 1).

Przyczep mięśnia biodrowego jest nie do zobrazowania w badaniu ultrasonograficznym. Ścięgno mięśnia biodrowo-lędźwiowego przyczepia się na krętarzu mniejszym (ryc. 2). Jest on widoczny zarówno w krótkiej, jak i długiej osi jako uwypuklenie na przyśrodkowej powierzchni kości udowej kilka centymetrów doogonowo od stawu biodrowo-udowego. Ścięgno mięśnia biodrowo-lędźwiowego można łatwo uwidocznić, obrazując krętarz mniejszy, czasem należy nieznacznie zrotować sondę w kierunku linii środkowej, aby uzyskać bardziej podłużny widok ścięgna (1, 3).

Uraz mięśnia biodrowo-lędźwiowego najczęściej jest następstwem zbyt dużego naciągnięcia. Podczas ekscentrycznego skurczu w trakcie treningu dochodzi do nadmiernego rozciągnięcia mięśnia i ścięgna, w którym siły zewnętrzne napędzane przez mięsień przeciążają siłę skurczu, doprowadzając do ich uszkodzenia. Najczęstszym miejscem urazu jest połączenie ścięgnisto-mięśniowe, rzadziej samo ścięgno, a najrzadziej brzusiec mięśnia.

Innymi przyczynami uszkodzenia są tępe urazy, rozdarcie wtórnie d...