Diagnostyka różnicowa ostrych biegunek

Przyczyny ostrych biegunek

Biegunka z definicji to zwiększenie płynności kału, jest często związana ze zwiększeniem częstotliwości defekacji oraz objętości stolca (1). Jest to często występujący, nieswoisty objaw różnych chorób u psów, o podłożu zakaźnym i niezakaźnym (m.in.: metaboliczne, endokrynologiczne, nietolerancje pokarmowe, nieswoiste zapalenia, pasożytnicze). Może występować z innymi objawami z przewodu pokarmowego lub innych układów, w zależności od tła. Biegunki dzielimy ze względu na przebieg: ostre i przewlekłe, a także pochodzenie: jelito cienkie i jelito grube lub mieszane (tab. 1). Poza tym wyróżniamy rodzaje (ze względu na mechanizm patofizjologiczny): osmotyczne (obecność cząstek aktywnych osmotycznie, powodujących ściąganie wody do światła jelit, np. zespoły złego wchłaniania), sekrecyjne (wzmożona aktywność wydzielnicza przez stymulację krypt enterocytów; np. zakażenia bakteryjne), motoryczne (zaburzenia motoryki, np. IBD, chłoniak) (2).

Tab. 1. Różnicowanie pochodzenia anatomicznego biegunek

Jest wiele przyczyn mogących prowadzić to powstania ostrej biegunki, jednak czasem objaw ten pozostaje bez dokładnego rozpoznania (ograniczenia finansowe i diagnostyczne), a podstawą leczenia jest stabilizacja pacjenta i podanie leków objawowo oraz płynoterapia. Oprócz powszechnie występujących i znanych wirusów, bakterii i pasożytów (wirus nosówki, parwowirus, koronawirus, wirus białaczki kotów, Campylobacter, Salmonella, E. coli, Clostridium perfringens i C. difficile, Leptospira, Giardia, nicienie, włosogłówka, tasiemce), w ostrych biegunkach u psów są izolowane psi kobowirus i norowirus, które mogą mieć związek z występowaniem zaburzeń jelitowych (3). Zarówno te popularne, jak i mniej znane wirusy mogą jednak być izolowane od zdrowych psów ze względu na długotrwałe bezobjawowe siewstwo. W jednym z badań klincznych wykazano, że najczęściej izolowaną bakterią od psów z ostrą biegunką jest Clostridium perfringens (4). Wśród niezakaźnych przy...