Dermatozy endokrynne psów – wybrane jednostki najczęściej spotykane w praktyce klinicznej
Dermatoza X
Kolejna choroba bywa stosunkowo często przyczyną konsultacji dermatologicznych. Dermatoza X przez wiele lat była opisywana różnymi nazwami, jak: niedobór hormonu wzrostu dorosłych psów, dermatoza reagująca na kastrację lub estrogeny/testosteron/hormon wzrostu, wrodzony przerost nadnerczy, dysplazja mieszków włosowych ras północnych czy dermatoza reagują na biopsję. Pierwszy raz została opisana w 1977 roku jako pseudo-Cushing ze względu na podobne objawy kliniczne, które nie znalazły potwierdzenia w wynikach badań i testów diagnostycznych. Choroba występuje głównie u psów ras północnych (Siberian husky, Alaskan malamute, Samoyed, Pomeranian, chow chow) i pudli. Predysponowane są niekastrowane samce, zwykle pomiędzy pierwszym a szóstym rokiem życia. Patogeneza choroby pozostaje wciąż niewyjaśniona. Podejrzewa się, że ma ona związek z zaburzeniem produkcji lub przemiany hormonów bądź ich nieprawidłowym oddziaływaniem na poziomie mieszków włosowych.
Początkowo sierść sprawia wrażenie suchej, matowej na skutek częściowej utraty włosów okrywowych, których dalsza utrata sprawia, że sierść przybiera puchowy, wręcz szczenięcy charakter. Sierść niekiedy zmienia miejscami barwę na jaśniejszą bądź ciemniejszą. Wyłysienia niezapalne początkowo pojawiają się w miejscach narażonych na otarcia, jak szyja, ogon czy tylne powierzchnie ud. Z czasem wyłysienie obejmuje boki i grzbiet. Jak przy typowym łysieniu hormonalnym, zmiany nie obejmują zwykle głowy i obwodowych odcinków kończyn.
Skóra w wyłysiałych miejscach często ulega hiperpigmentacji – stąd popularna ostatnio, szczególnie wśród właścicieli psów, nazwa Black Skin Disease (BSD). Charakterystyczne jest, że sierść odrasta w miejscach, gdzie doszło do uszkodzenia [...]
którzy są subskrybentami naszego portalu.
i ciesz się dostępem do bazy merytorycznej wiedzy!
Zapisz się do bezpłatnego newslettera!
Bądź na bieżąco z nowościami z branży weterynaryjnej.
