Toczeń rumieniowaty krążkowy u psów

Dotychczas w medycynie weterynaryjnej choroby o podłożu autoimmunologicznym klasyfikowano jako choroby „pęcherzowe” oraz „niepęcherzowe”, jednak wraz z pogłębieniem wiedzy na temat tych chorób oraz rozpoznaniem ich nowych odmian zaistniała potrzeba zmiany dotychczasowego podziału (6). W 2011 roku T. Olivry przedstawił nową klasyfikację chorób autoimmunologicznych, którą oparł na mechanizmie ich powstawania (5).

Choroby autoimmunologiczne podzielono na uwarunkowane przez przeciwciała oraz przez limfocyty. Zgodnie z nową klasyfikacją toczeń skórny rumieniowaty obejmuje: skórny toczeń naczyniowy (VCLE), miejscowy lub uogólniony toczeń rumieniowaty krążkowy (DLE), złuszczający skórny toczeń rumieniowaty (ECLE), ustny toczeń rumieniowaty (OLE) oraz śluzówkowo-skórny toczeń rumieniowaty (MCLE).

Miejscowy toczeń rumieniowaty krążkowy wg propozycji nowej klasyfikacji chorób autoimmunologicznych należy do chorób „niepęcherzowych” warunkowanych przez przeciwciała. Toczeń rumieniowaty krążkowy uważany był za niezbyt często występującą chorobę, jednak w praktyce jest to jedna z częściej diagnozowanych chorób o podłożu autoimmunologicznym. Należy zauważyć, iż ekspozycja na promienie słoneczne (UV) może nasilać objawy kliniczne, a nawet potencjalnie wywoływać proces chorobowy (podobnie jak u ludzi).

Choroba najczęściej diagnozowana jest u owczarków niemieckich, owczarków collie oraz szetlandzkich, spanieli oraz syberian husky. W makrofagach i komórkach dendrytycznych skóry dochodzi do nadmiernej ekspresji cząsteczek MHC klasy II. Komórki warstwy podstawnej naskórka atakowane są przez limfocyty cytotoksyczne. Pomiędzy naskórkiem a skórą właściwą odkładają się kompleksy immunologiczne głównie przeciwciał typu IgG, antygenów i dopełniacza. W odróżnieniu od tocznia rumieniowatego układowego nieobecne są przeciwciała przeciwjądrowe.

Objawy kliniczne

Objawy kliniczne najczęściej zlokalizowane są w okolicy twarzowej, zwykle początkowo w miejscu połączenia skóry ow...