Dlaczego i kiedy skóra „blednie”? Zaburzenia barwnikowe skóry psów i kotów – cz. II
W pierwszej części opracowania dotyczącego zaburzeń barwnikowych skóry omówione zostały stany kliniczne związane ze zbyt intensywnym procesem pigmentacji. Nie mniej istotne są zjawiska, w przebiegu których pigmentacja ulega osłabieniu. Z definicji hipopigmentacja to brak lub zmniejszenie ilości barwnika w skórze lub we włosach w obszarach, w których fizjologicznie powinien on występować (3). Klinicznie zjawisko to przejawia się obecnością odgraniczonych lub uogólnionych obszarów odbarwionej skóry (melanodermy) lub odbarwionych włosów (melanotrichii).
Odbarwienia mogą mieć tło genetyczne lub przejawiać charakter nabyty. Bardzo ważną przyczyną hipopigmentacji nabytej jest proces zapalny o różnej etiologii. W przypadku hipopigmentacji wrodzonej możemy mieć do czynienia z całkowitym brakiem melanocytów w zmienionym obszarze skóry lub z niedoborem w tym obszarze samego barwnika (przy obecnych komórkach barwnikowych). Brak komórek barwnikowych wynika z nieprawidłowego rozwoju melanoblastów, z zaburzenia ich migracji do skóry lub z braku możliwości przetrwania melanoblastów w miejscach docelowych (2). Utrata samego pigmentu jest najczęściej efektem zniszczenia melanocytów, nieprawidłowej dystrybucji melanosomów w ich cytoplazmie lub zaburzeń transferu melanosomów do sąsiadujących komórek.
Hipopigmentacja uwarunkowana genetycznie
Zespół Chediaka-Higashiego
Wśród uwarunkowanych genetycznie przejawów niedostatecznej pigmentacji wymienia się zespół Chediaka-Higashiego. Występuje on u kotów perskich o dymnej okrywie włosowej i jest dziedziczony w sposób autosomalnie recesywny. Klinicznie zespół ten manifestuje się jako częściowy albinizm dotyczący skóry i oczu. W trichogramie obserwuje się liczne agregaty barwnika o nieregularnym kształcie, układające się wzdłuż łodyg włosowych. Co [...]
którzy są subskrybentami naszego portalu.
i ciesz się dostępem do bazy merytorycznej wiedzy!
Mogą zainteresować Cię również
POSTĘPOWANIA
w weterynarii