Dermatozy cynkozależne u psów

Cynk jest ważnym dla organizmu mikroelementem. Jest on obecny we wszystkich tkankach, w wielu narządach oraz odgrywa kluczową rolę w procesach metabolicznych. Jako niezbędny pierwiastek śladowy cynk jest ważny dla właściwego funkcjonowania układu odpornościowego, gojenia się ran oraz utrzymania prawidłowego funkcjonowania skóry. Niemal 20% całego cynku, jaki znajduje się w organizmie, jest zlokalizowane właśnie w skórze, przy czym w naskórku jest go sześć razy więcej niż w skórze właściwej. Miejscami, w których koncentracja cynku w skórze jest największa, są nos oraz poduszki łap.

Dermatozy cynkozależne mogą zostać wywołane poprzez niewystarczającą podaż cynku w diecie lub jego zmniejszone wchłanianie jelitowe. Są to bardzo rzadko występujące choroby skóry psów, które zostały po raz pierwszy opisane w latach 60. XX wieku. W literaturze można również znaleźć pojedyncze doniesienia o tych dermatozach u kotów.

W przypadku psów, biorąc pod uwagę objawy kliniczne oraz etiologię, wyróżnia się dwa typy dermatoz reagujących na cynk – zespół I i zespół II.

Pierwotną przyczyną zespołu I dermatoz cynkozależnych jest upośledzona absorpcja cynku w jelitach. Choroba może wystąpić w każdym wieku, ale najczęściej obserwuje się ją u psów między 1. a 3. rokiem życia. Psy dotknięte chorobą, oprócz dobrze zbilansowanej diety, wymagają dodatkowej suplementacji cynku przez całe życie. Ten typ dermatoz jest przeważnie opisywany u psów ras północnych, np. Siberian husky, Alaskan malamute, samojed czy American eskimo. Może on również wystąpić u innych ras, takich jak pharaoh dog, Boston terrier, dingo. W przypadku ras Siberian husky i Alaskan malamute odkryto przyczynę genetyczną odpowiedzialną za nieprawidłowe wchłanianie cynku w jelitach (ryc. 1).

Innym przykładem dziedziczonej recesywnie choroby związanej z defektem wchłaniania cynku jest śmiertelne zapalenie skóry obwodowych odcinków kończyn bulterierów (LAD – ang. lethal acrodermatitis).

Zespół II cynkozależnych derm...