Dermatofitoza kotów – ciągle aktualny problem

Patogeneza dermatofitozy 

Patogeneza zależy od czynników powiązanych zarówno z grzybem, jak i zwierzęciem i reakcjami między dermatofitem i jego produktami metabolicznymi. Osobnik musi być podatny na zakażenie. Przyłączenie artrospór do korneo­cytów jest kluczowe, w kolejnym etapie rozwija się grzyb i strzępki penetrują stratum corneum. Aby doszło do rozwoju artrospór, wymagane są odpowiednia wilgotność, ciepło, maceracja i uszkodzenie naskórka. Jeżeli warunki te nie zostaną spełnione, grzyb zostanie wyeliminowany poprzez łuszczenie naskórka. Strzępki grzybni penetrują osłonki korzenia mieszka włosowego. Grzyb osiąga miejsce tworzenia obszaru skeratynizowanego.

Włos stopniowo opanowywany jest przez strzępki i artrokonidia, co sprawia, że staje się on łamliwy i pozwala na uwolnienie spór do środowiska. Grzyb rozprzestrzenia się poprzez zakażenie innych zmian. Microsporum wytwarza enzymy keratolityczne (1), co jest czynnikiem wirulencji. Wystawienie na działanie promieni ultrafioletowych, niskiej wilgotności, współzawodnictwo z florą bakteryjną skóry i zmiana stratum corneum są uważane za nieimmunologiczne czynniki obronne. Dermatofitoza może czasami powodować silny stan zapalny, co może być związane z czasem trwania zakażenia i rodzajem grzyba.

Zakażenie następuje poprzez kontakt bezpośredni z zakażonym nosicielem (zwierzę lub człowiek) lub poprzez kontakt pośredni – zakażone środowisko. Z tego powodu istnieje wiele dróg zakażenia: poprzez obroże, zabawki, klatki, a szczególnie szczotki używane do czesania itd. Spory pozostają żywotne przez miesiące, zależnie od warunków środowiska i patogenu.

Objawy kliniczne dermatofitozy 

U kotów dermatofitoza może być wielopostaciowa. Może przypominać inne dermatozy u kotów, zależnie od gatunku grzyba wywołującego chorobę. Najczęściej występującą zmianą jest okrągła lub nieregularna zmiana rozszerzająca się zewnętrznie w postaci utraty włosa z łuszczeniem, strupieniem i rumieniem. Utrata włosa może...