Choroby skóry wywołane przez wirusy i pierwotniaki

Brodawczyca

Z brodawczycą (verruca vulgaris squamosus cell papillomas s. cutaneous papillomatosis), czyli z występowaniem pojedynczych brodawek u psa lub kota, spotkał się niemalże każdy praktykujący lekarz weterynarii. Występowanie jednej lub kilku brodawek o niewielkich wymiarach i w miejscu, które nie przeszkadza zwierzęciu w normalnym funkcjonowaniu, nie musi być jednak powodem do paniki. Inaczej rzecz ma się z brodawczakami mnogimi, usytuowanymi w jamie ustnej, na narządach płciowych czy łapach.

Brodawczaki stanowią mniej niż 12,5% przypadków guzów skóry na świecie (8), a na terenie Dolnego Śląska w latach 2005-2011 ich liczba mieściła się w granicach ok. 3,16% (9). U psów największe predyspozycje do wystąpienia choroby występują u cocker spanieli, mopsów, kerry blue terrierów, owczarków niemieckich i labradorów. U kotów nie występują predyspozycje rasowe ani genetyczne.

Za czynnik etiologiczny uważa się Papillomawirusy z rodziny Papovaviridae. Są to wirusy onkogenne tworzące niezłośliwe guzy, mające największe powinowactwo do komórek nabłonkowych gospodarza. Ich materiał genetyczny stanowi DNA. Brak osłonki lipidowej oraz kwaso- i termooporność warunkują większą tolerancję na czynniki środowiskowe (10).

Do zakażenia dochodzi poprzez kontakt bezpośredni lub pośredni zarazka z uszkodzoną skórą. Pomimo występowania choroby m.in. u królików, kotów, psów, małp człekokształtnych czy szczurów nie jest możliwa transmisja pomiędzy różnymi gatunkami. Jest to spowodowane występowaniem determinanty grupowo swoistej. Wieloletnie obserwacje ewolucji wirusa pozwalają jednak domniemywać, że w niedługim czasie międzygatunkowa transmisja zarazka będzie odnotowywana.

Do powstawania brodawek dochodzi w czasie replikacji wirusa. Papillomawirus wnika do keratynocytów warstwy rozrodczej. Replikacja ma miejsce w warstwie ziarnistej kolczystej, zaś składanie i pakowanie DNA wirusa do kapsydu – w warstwie rogowej. Prowadzi to do niszczenia komórek gospodarza, a co ...