Choroby skóry wywołane przez wirusy i pierwotniaki

Nosówka (febris catarrhalis et nervosa canum) psów jest zazwyczaj ostrą lub pod­ostrą, bardzo zaraźliwą chorobą, przebiegającą z dużą śmiertelnością. Obraz kliniczny zdominowany jest z jednej strony przez powikłania bakteryjne, zwłaszcza w obrębie dróg oddechowych, a z drugiej – przez objawy neurologiczne i skórne. Przyczyną choroby jest wirus nosówki (Canine Distemper Virus – CDV) należący do rodzaju Morbilivirus z rodziny Paramyxoviridae.

Na zarażenie wirusem nosówki psów wrażliwe są wszystkie gatunki z rodziny psowatych, a także niektóre gatunki z innych rodzin, np. hienowatych, niedźwiedziowatych. U kotów domowych infekcja przebiega bezobjawowo. Zakażony pies wydala wirus wraz ze wszystkimi wydzielinami i wydalinami, niezależnie od tego, czy towarzyszą temu objawy chorobowe, czy nie. Najwięcej zarazków jest w wypływie z nosa i worków spojówkowych, w ślinie oraz moczu.

Wydalanie wirusa zaczyna się około 8. dnia po zakażeniu i kończy się po kilku tygodniach. Infekcja szerzy się głównie przez kontakt bezpośredni, drogą kropelkową lub pokarmową. Możliwe jest zakażenie drogą pośrednią poprzez przeniesienie zarazka na butach, rękach, ubraniu, ale ma ono mniejsze znaczenie, gdyż wirus szybko ginie w środowisku zewnętrznym. Może się też zdarzyć infekcja śródmaciczna. Psy, które przechorowały lub przeszły bezobjawowe infekcje, nabywają długotrwałą odporność (1).

Przebieg nosówki jest bardzo zróżnicowany. Po 3-7 dniach inkubacji choroby pojawiają się objawy zapalenia spojówek oraz układu oddechowego i pokarmowego, osowiałość, wychudzenie, gorączka, kaszel, duszność, biegunka i objawy neurologiczne. Postać skórna choroby manifestuje się słabą lub ostrą hiperkeratozą nosa i palców (choroba twardej łapy), zaczerwienieniem, krostami lub pęcherzykami na wewnętrznej stronie małżowin usznych (może dojść do zapalenia zewnętrznego przewodu słuchowego), skórze brzucha, ud (2).

Rozpoznanie różnicowe obejmuje dziedziczną parakeratozę u labradora retrievera, choroby ...