Brodawczakowatość skóry i błony śluzowej jamy ustnej psów

Diagnostyka dodatkowa

Mimo że obraz kliniczny zmian brodawczakowatych skóry i błon śluzowych jest dość charakterystyczny, nie stanowi podstawy postawienia rozpoznania, dlatego w każdym przypadku każda usunięta zmiana patologiczna powinna zostać poddana badaniu histopatologicznemu i na tej podstawie powinno być stawiane właściwe rozpoznanie. Badanie histopatologiczne usuniętych zmian jest także podstawą kwalifikowania materiału do celów przygotowania autoszczepionki.

Badanie morfologiczne krwi wraz z oznaczeniem pełnego leukogramu oraz badania biochemiczne surowicy krwi powinny być wykonane w każdym przypadku, ponieważ stanowią podstawę oceny stanu obecnego zwierzęcia i umożliwiają zdiagnozowanie zaburzeń i chorób, które mogą stanowić podstawę wystąpienia i rozwoju zakażenia brodawczakowatością. Badania w kierunku utajonych chorób zakaźnych, profilu immunologicznego czy endokrynologicznego powinny zostać wykonane zawsze w sytuacji uogólnionej brodawczakowatości, procesach opornych w leczeniu oraz przy wznowach i nawrotach choroby.

Diagnostyka różnicowa

W diagnostyce różnicowej należy uwzględnić przede wszystkim procesy nowotworowe, następnie rozrosty pourazowe i degeneracyjne oraz znamiona barwne oraz blizny.

Leczenie

Podstawowy kierunek leczenia psów z brodawczakowatości skóry i błon śluzowych opiera się na usuwaniu zmian rozrostowych. W tym celu nadal najczęściej stosowane jest chirurgiczne wycięcie zmiany. Równie skuteczną, choć już obecnie rzadko stosowaną techniką chirurgiczną w usuwaniu zmian pojedynczych, a w szczególności zmian uszypułowanych, jest ich podwiązanie (ryc. 5).

Zastosowanie krioterapii z użyciem ciekłego azotu cechuje się także dużą skutecznością leczenia, jednak jej wadą jest trudność w ocenie obszaru i zasięgu działania. Niestety jest to technika kosztowna, ponieważ wymaga zakupu specjalistycznych pojemników do przechowywania ciekłego azotu. Badania własne wykazały jej szczególną przydatność w usuwaniu rozsianych, nie...