Cukrzyca u kotów – indywidualne podejście do pacjenta

Cukrzyca jest przewlekłą chorobą metaboliczną, charakteryzującą się podniesionym poziomem glukozy we krwi, spowodowanym zmniejszoną wrażliwością komórek docelowych na insulinę i/lub jej niedostateczną produkcją. Zbyt wysoki poziom cukru we krwi powoduje mikro- i makroangiopatie, prowadzące do uszkodzenia różnych narządów, przede wszystkim: serca, oczu, nerek czy wątroby.

Głównymi objawami choroby są: poliuria, polidypsja, polifagia oraz zmiana masy ciała, będące wynikiem hiperglikemii i glikozurii. Brak dostępności biologicznej glukozy powoduje mobilizację rezerw tłuszczowych oraz zwiększony katabolizm białek organizmu. Wynikiem tego są: powiększenie i stłuszczenie wątroby, hipercholesterolemia, hipertriglicerydemia, hiperketonemia, ketonuria oraz kwasica ketonowa. W zaawansowanym stopniu choroby do objawów dołączają się: anoreksja, odwodnienie, wymioty, apatia oraz oznaki neuropatii obwodowej (1, 5).

Nomenklatura i etiopatogeneza

Nomenklatura weterynaryjna jest zróżnicowana. Stary podział mówił o cukrzycy insulinozależnej i insulinoniezależnej. Nowy podział dzieli ją ze względu na podłoże:

Cukrzyca typu 1 – zniszczenie komórek beta trzustki, prowadzące najczęściej do całkowitego niedoboru insuliny – dawniej określana insulinozależną; podłoże może być autoimmunologiczne (autoprzeciwciała lub odpowiedź komórkowa) lub idiopatyczne.Cukrzyca typu 2 – upośledzenie produkcji insuliny z równoczesną opornością komórek docelowych na ten hormon o nieznanej etiologii; odpowiednik cukrzycy insulinoniezależnej; typ ten diagnozowany jest na drodze wykluczenia.Cukrzyca o innym, określonym podłożu (często określana jako typ 3) – cukrzyca wtórna do choroby pierwotnej, np.: wady genetyczne, choroby trzustki, endokrynopatie, podawane leki, infekcje, rzadkie reakcje autoimmunologiczne i in.Cukrzyca ciążowa – stan zwiększonej oporności na insulinę pojawiający się w czasie ciąży wraz z wcześniejszym upośledzeniem funkcji lub liczby komórek beta trzustki.Stan przedcukr...