Kleszcze jako wektory chorób zakaźnych i inwazyjnych u kotów
Zakażone koty najczęściej zgłaszane są do klinik weterynaryjnych z objawami apatii, braku apetytu, odwodnienia, utraty masy ciała. Pogłębiającej się niedokrwistości towarzyszą: osłabienie, bladość błon śluzowych, przyspieszone oddychanie oraz tachykardia. Niekiedy dochodzi do omdleń lub rozwoju zaburzeń neurologicznych. Właściciele mogą obserwować spaczony apetyt u kota, który np. zjada śmieci. Z innych zaburzeń i nieprawidłowości należy wymienić: gorączkę, obecność szmerów nad sercem stwierdzanych osłuchiwaniem, powiększenie śledziony oraz rozwój żółtaczki.
Koty zakażone ‘Candidatus Mycoplasma haemominutum’ i ‘Candidatus Mycoplasma turicensis’ pozostają na ogół klinicznie zdrowe. Objawy mykoplazmozy hemotropowej mogą rozwinąć się, gdy infekcje na tle tych mykoplazm będą towarzyszyć innym stanom chorobowym (30). Obecność drobnoustrojów na powierzchni erytrocytów chorych kotów można wykazać badaniem mikroskopowym barwionych rozmazów krwi. Najlepiej gdy rozmazy wykonywane są natychmiast po pobraniu krwi. Zbyt długie przetrzymywanie próbki tego materiału pobranej do probówek z EDTA może skutkować obumieraniem mikoplazm na skutek toksycznego działania kwasu wersenowego na ich komórki.
Czułość badania mikroskopowego nie jest wysoka, M. haemofelis można wykazać u mniej niż 50% zakażonych kotów (30). Badania molekularne (PCR) pozwalają na wykrycie materiału genetycznego hemoplazm we krwi zakażonego kota. PCR cechuje znacznie wyższa czułość w porównaniu z badaniem rozmazów krwi.
Antybiotykiem z wyboru stosowanym w terapii choroby jest doksycyklina w dawce 10 mg/kg/dz. p.o. podawana przez 2 tygodnie. Alternatywę stanowią: enrofloksacyna (5 mg/kg/dz.) oraz marbofloksacyna (2,75-5,5 mg/kg/dz. p.o. co 24 godziny). Terapia chorych osobników w wielu przypadkach jest trudna, a skuteczne wyeliminowanie niektórych szczepów mykoplazm z organizmu może okazać się niemożliwe. Wysoką oporność na chemioterapeutyki wykazuje zwłaszcza M. haemominutum. Leczenie wspomagające obejmuje transfuzję krwi oraz podawanie krystaloidów i glikokortykosterydów w dawkach immunosupresyjnych.
