Kleszcze jako wektory chorób zakaźnych i inwazyjnych u kotów

Rozpoznanie anaplazmozy granulocytarnej jest stawiane w oparciu o wyniki badania mikroskopowego rozmazów krwi barwionych metodą Diff-Quick, Wrighta lub Giemzy, wyniki badań molekularnych (PCR) i serologicznych (ELISA, IF). Mikroskopowo obecność moruli A. phagocytophilum wykazać można w cytoplazmie granulocytów. W ostrej fazie infekcji mogą być one stwierdzane w 7-32% neutrofili (19-21). Technika PCR pozwala na wczesne rozpoznanie zakażenia, a materiałem, z którego można izolować DNA do tego badania, może być pełna krew, leukocyty, szpik kostny lub skrawki śledziony.

Na rynku produktów weterynaryjnych dostępne są szybkie zestawy diagnostyczne pozwalające na wykazanie w organizmie podejrzanego zwierzęcia przeciwciał dla: A. phagocytophilum, A. platys, E. canis, Borrelia oraz antygenu Dirofilaria immitis. Jak podają producenci, czułość testów dla A. phagocytophilum wynosi 91,7-96,1%, a ich swoistość: 88,7-99,3%. Testy te znajdują zastosowanie w diagnostyce późnej fazy choroby, gdy doszło do wytworzenia w organizmie zakażonego osobnika swoistych przeciwciał dla riketsji. Dedykowane są one dla psów, ale jak wskazują obserwacje własne, mogą być z powodzeniem wykorzystywane także u kotów.

Rekomendowanymi schematami leczenia infekcji na tle A. phagocytophilum jest podawanie doksycykliny (5-10 mg/kg m.c. podawana co 12-24 h przez 10 dni) lub tetracykliny (22 mg/kg p.o. podawana co 8 h przez 14-21 dni). W terapii anaplazmozy powszechnie stosowane są antybiotyki z grupy tetracyklin. Skuteczność w zwalczaniu zakażeń na tle riketsji wykazuje także imidokarb (16).