Erlichioza monocytarna psów
Badanie anatomopatologiczne
Podczas sekcji u osobników padłych z powodu erlichiozy monocytarnej stwierdza się: uogólnioną wybroczynowość, bladość błon śluzowych, powiększenie węzłów chłonnych oraz śledziony (Hildebrandt i in., 1973; de Castro i in., 2004). Badaniem histopatologicznym można wykazać obecność nacieków limfoplazmatycznych w wielu narządach wewnętrznych (mózg, oczy, śledziona, wątroba, nerki, węzły chłonne, szpik kostny, płuca) oraz zapalenie naczyń. Niekiedy dochodzi do rozwoju nieropnego zapalenia opon mózgowych. U zwierząt chorujących przewlekle może rozwinąć się kłębuszkowe zapalenie nerek, jednak w ostrej erlichiozie monocytarnej częściej obserwuje się śródmiąższowe ich zapalenie.
Leczenie
Antybiotykiem z wyboru stosowanym w terapii erlichiozy monocytarnej jest doksycyklina. Może być ona podawana doustnie lub dożylnie. Zalecana dawka leku dla psów wynosi 10 mg/kg 1 x dz., przy czym istotne jest, by terapia trwała minimum 28 dni. U osobników z ostrą formą infekcji poprawa stanu zdrowia jest obserwowana w większości przypadków już 24 godziny od rozpoczęcia leczenia.
U zwierząt z przewlekłą postacią choroby niekiedy obserwuje się zupełny brak reakcji na antybiotykoterapię lub też jest ona bardzo opóźniona (powrót do zdrowia może trwać nawet kilka miesięcy). W większości przypadków wskaźnikiem, na podstawie którego wnioskuje się o skuteczności terapii przewlekłej erlichiozy, jest obniżenie mian przeciwciał dla E. canis w surowicy zakażonych psów. Z uwagi jednak na fakt, że w wielu przypadkach miana te utrzymują się na wysokim poziomie nawet przez kilka lat, wskazane jest, aby [...]
którzy są subskrybentami naszego portalu.
i ciesz się dostępem do bazy merytorycznej wiedzy!
Zapisz się do bezpłatnego newslettera!
Bądź na bieżąco z nowościami z branży weterynaryjnej.
