Erlichioza monocytarna psów

Badanie anatomopatologiczne

Podczas sekcji u osobników padłych z powodu erlichiozy monocytarnej stwierdza się: uogólnioną wybroczynowość, bladość błon śluzowych, powiększenie węzłów chłonnych oraz śledziony (Hildebrandt i in., 1973; de Castro i in., 2004). Badaniem histopatologicznym można wykazać obecność nacieków limfoplazmatycznych w wielu narządach wewnętrznych (mózg, oczy, śledziona, wątroba, nerki, węzły chłonne, szpik kostny, płuca) oraz zapalenie naczyń. Niekiedy dochodzi do rozwoju nieropnego zapalenia opon mózgowych. U zwierząt chorujących przewlekle może rozwinąć się kłębuszkowe zapalenie nerek, jednak w ostrej erlichiozie monocytarnej częściej obserwuje się śródmiąższowe ich zapalenie.

Leczenie

Antybiotykiem z wyboru stosowanym w terapii erlichiozy monocytarnej jest doksycyklina. Może być ona podawana doustnie lub dożylnie. Zalecana dawka leku dla psów wynosi 10 mg/kg 1 x dz., przy czym istotne jest, by terapia trwała minimum 28 dni. U osobników z ostrą formą infekcji poprawa stanu zdrowia jest obserwowana w większości przypadków już 24 godziny od rozpoczęcia leczenia.

U zwierząt z przewlekłą postacią choroby niekiedy obserwuje się zupełny brak reakcji na antybiotykoterapię lub też jest ona bardzo opóźniona (powrót do zdrowia może trwać nawet kilka miesięcy). W większości przypadków wskaźnikiem, na podstawie którego wnioskuje się o skuteczności terapii przewlekłej erlichiozy, jest obniżenie mian przeciwciał dla E. canis w surowicy zakażonych psów. Z uwagi jednak na fakt, że w wielu przypadkach miana te utrzymują się na wysokim poziomie nawet przez kilka lat, wskazane jest, aby efektywność leczenia oceniać na podstawie stanu klinicznego pacjenta, ustępowania trombocytopenii oraz hipergammaglobulinemii. Należy także pamiętać o tym, że przyczyną trudno leczącej się choroby mogą być inne infekcje i inwazje towarzyszące erlichiozie.

Z innych leków wykorzystywanych w terapii erlichiozy monocytarnej należy wymienić: dipropionian imidokarbu...