Erlichioza monocytarna psów

Diagnostyka obrazowa

Badaniem radiologicznym klatki piersiowej u części chorych zwierząt można stwierdzić obecność nacieków w oskrzelach i płucach, które mogą wskazywać na rozwój śródmiąższowego zapalenia płuc, a także powiększenie śledziony.

Wyniki badania ultrasonograficznego są niespecyficzne. Najczęściej badaniem USG jamy brzusznej można wykazać: powiększenie śledziony, zmianę echostruktury tego narządu, powiększenie węzłów chłonnych na terenie jamy brzusznej oraz obecność niewielkiej ilości płynu w jamie otrzewnowej.

Badanie serologiczne

Na ogół rozpoznanie erlichiozy monocytarnej jest stawiane w oparciu o wyniki testów serologicznych. W tym celu mogą być wykorzystywane odczyn immunofluorescencji pośredniej (IFA), test ELISA czy Western blotting. Spośród wymienionych metod u zwierząt z podejrzeniem choroby powszechnie wykonywany jest test IFA. Badanie to pozwala na wykazanie swoistych dla riketsji przeciwciał pomiędzy 7. a 28. dniem po zakażeniu. Test ten ma więc ograniczoną przydatność w rozpoznawaniu ostrej infekcji, gdy w surowicy krwi nie pojawiły się jeszcze przeciwciała swoiste dla E. canis. W takiej sytuacji wskazane jest wykonanie badania PCR pozwalającego na wykrycie materiału genetycznego riketsji we krwi. Należy pamiętać, że aby badanie serologiczne było wiarygodne, konieczne jest przebadanie par surowic pobranych dwukrotnie od zwierzęcia w odstępie 2-3 tygodni.

Wzrost miana przeciwciał pomiędzy obydwoma badaniami wskazuje na aktualne zakażenie, podczas gdy utrzymywanie się w obu surowicach podwyższonych mian immunoglobulin mniej więcej na tym samym poziomie może przemawiać za wcześniejszym kontaktem z patogenem. Istotne jest również, by wyniki badań serologicznych interpretować łącznie z wynikami badania klinicznego oraz informacjami uzyskanymi od właścicieli zwierząt w wywiadzie. Miana przeciwciał w teście IFA u psów z przewlekłą erlichiozą mogą osiągać wartość 1: 600 000, co może wskazywać na permanentne utrzymywania się drob...